Το 1973, η Ελλάδα βρισκόταν υπό Στρατιωτική Δικτατορική Κατοχή. Όλη? Όχι, ένα μικρό "χωριό" αντιστεκόταν σθεναρά και για πάντα... Αυτό το χωριό το έλεγαν "φοιτητικό" καθώς εκεί ζούσαν ένας περίεργος λαός, οι "φοιτητές". Αρκετές φορές οι φοιτητές είχαν έρθει σε ρήξη με τους Δικτάτορες κυρίως με πορείες, συνθήματα στους τοίχους, ανοικτές συζητήσεις και διανομή φυλλαδίων και διάφορους άλλους ευφάνταστους τρόπους που καταδείκνυαν το διανοητικό "μπλοκάρισμα" των Δικτακτόρων.
Η τακτική που είχαν χρησιμοποιήσει μέχρι τότε ήταν αυτή της Πολιτικής Ανυπακοής...
Το ίδιο ακολούθησαν και τις 3 ημέρες που έμελλε να είναι οι πλέον σημαντικές αλλά δυστυχώς και οι πιο αιματηρές για τους ίδιους στον μακρόχρονο αγώνα τους...
Στις 14 Νοεμβρίου 1974, αποφάσισαν να συγκεντρωθούν στον προστατευμένο από το Ακαδημαϊκό Άσυλο χώρο του Πολυτεχνείου στην Αθήνα. Ένα Άσυλο που ούτε οι Γερμανοί κατακτητές πριν χρόνια δεν είχαν τολμήσει να προσβάλλουν.
Συγκεντρωμένοι οι φοιτητές εκεί, είχαν τη δυνατότητα να διαμαρτυρηθούν όχι μόνο για τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους των Δικτατόρων, αλλά και για το ίδιο το καθεστώς που είχαν επιβάλλει με τη Βία (όλων των ειδών...). Και δεν ήταν μόνοι τους... Πολύς κόσμος βρήκε την ευκαιρία να βγει στους δρόμους και να τους υποστηρίξει, εκφράζοντας έτσι την πλειοψηφία της Δημοκρατίας ενάντια στη μειοψηφία της Βίας.
(φωτογραφία ΑΠΕ)
3 ημέρες αργότερα, τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου, η κατάληψη του Πολυτεχνείου της Αθήνας, τερματίστηκε με τον πιο βίαιο τρόπο, στοιχίζοντας τη ζωή σε πάρα πολλούς φοιτητές... Οι Δικτάτορες εισέβαλλαν στο Πολυτεχνείο με άρματα μάχης, με ειδικές δυνάμεις του στρατού και με αστυνομικούς, και όσοι γλύτωσαν από τις σφαίρες, έπεφταν στα χέρια των μαυρασφαλιτών στις εξόδους...
Στο όνομα όσων σκοτώθηκαν εκείνη τη νύχτα, πολλοί ήταν εκείνοι που θέλησαν να δικαιολογήσουν αργότερα, τη δική τους πυρετώδη βίαιη δράση... Στο όνομά τους επίσης, πολλοί θέλησαν αργότερα να δικαιολογήσουν ιστορικά τη βία, ό,τι τάχα αυτο το μακελειό ήταν ακόμα μια απόδειξη πως "η Βία είναι η μαμή της Ιστορίας"...
Να το ξέρεις γιέ μου, πως τα σκοτεινά μονοπάτια της εκδίκησης και της μνησικακίας, είναι σκοτεινά γιατί ανήκουν στις σπηλιές της προϊστορίας. Και πως η Βία, είναι το μέσο για να βαλτώσουμε εκεί όλοι οι Άνθρωποι.
Η Βία φέρνει Βία και από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τη σημασία αυτής τη έκφρασης, το σταμάτημα του κύκλου της Βίας, είναι μια βαθειά ηθική υποχρέωση και αξία για όλους μας.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου εκείνες τις ημέρες, ήταν η μεγαλύτερη έκφραση πολιτικής ανυπακοής και μη βίαιης δράσης που είχε ζήσει η Ελλάδα (γιατί και τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν χιλιάδες άλλων αγωνιστών που έκαναν το δικό τους όμοιο αγώνα, ανάμεσά τους και οι παππούδες σου...). Και ας θέλουν κάποιοι να το δείξουν ως τη μεγαλύτερη έκφραση "δικαιολογημένης λαϊκής άμυνας", δηλαδή Βίας.
Υ.Γ. Ο Ινδός φίλος (δολοφονημένος και αυτός...) είχε πει:
"Μπορώ να σκεφτώ πολλούς σκοπούς για τους οποίους είμαι πρόθυμος να πεθάνω, αλλά κανέναν για να σκοτώσω...".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου