2014, ερχόμαστε!

Πολυμοναδικέ μου,

σε λίγες ώρες μια νέα χρονιά θα ανατείλει και σε αυτή γωνιά της Γης.

Ανασκόπηση χρονιάς για πολλούς ανθρώπους αυτές τις μέρες, ευκαιρίες για συμφιλίωση και για δημιουργία νέων υπερβατικών σκέψεων για το μέλλον.

Επίσης, για σένα 2013 φεύγει με μια νέα άφιξη, αυτή της ξαδερφούλας σου, που μετράει ήδη τρία 24ωρα ανάμεσά μας...

Μια νέα ζωή λοιπόν ανάμεσά μας. Μια νέα χρονιά, μια νέα αρχή, μια νέα "ζωή" μέσα μας, στην καρδιά και το μυαλό μας.

Μια νέα ματιά, εκστατική, όπως η δική σου και κάθε παιδιού, κάθε φορά που αντικρίζουν κάτι νέο. Τόσο καθαρή, που το παρελθόν μοιάζει μακρινό, και το μέλλον πιο ανατρεπτικό από ποτέ!

Αγγίζοντας το θαύμα...
Νίκος Στεργίου, 12/2013

Ίσως λοιπόν, τα "μάτια" σας να είναι το θαύμα που χρειαζόμαστε. Τόσο μακρυά και τόσο κοντά μας.

Εύχομαι τη νέα χρονιά λοιπόν, να εμπιστευθούν όλοι την καρδιά και τα μάτια των παιδιών τους. Γιατί εκεί είναι το μέλλον.

Και το μέλλον είναι ανατρεπτικό, πάντα!

2014, σου ερχόμαστε!

Θήβα: Last Report...

Μεγάλες αλλαγές ζεις μαζί μας Ηλία -Αχιλλέα μου.

Δέσμιος και εσύ χωρίς να το γνωρίζεις, μιας σουρεάλ αντίφασης (όχι και μοναδικής) στην Ελλάδα του 2013. Της Ελλάδας, που θεωρεί τον Πολιτισμό και τον Τουρισμό ως την "βαριά βιομηχανία" της.

Και ορθώς πιστεύει. Λάθος πράττει όμως... Πως; Αρκεί κανείς να σκεφτεί πως οι συμβασιούχοι συντηρητές αρχαιοτήτων που εργάζονται για το Υπουργείο Πολιτισμού, είναι 2πλάσιοι των αντίστοιχων μονίμων. Όχι στη Μοζαμβίκη, στην Ελλάδα εννοώ, you know: Greek, Democracy, Archaeology, History etc etc...

"Father & Son", Θήβα, 2013, Νίκος Στεργίου. 

Το νέο Μουσείο στη Θήβα, χρειάζεται περίπου ένα χρόνο ακόμα μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες επανέκθεσης. Εργασίες που ξεκίνησαν το 1999, με την ανασκαφή στο οικόπεδο του Μουσείου, στο βορειότερο σημείο της Καδμείας ακρόπολης...

Είχα την ευκαιρία να εργαστώ για τη συντήρηση των λίθινων αντικειμένων που πρόκειται να εκτεθούν στη νέα έκθεση, καθώς και άλλων που δεν θα τα δουν ποτέ ξανά, ίσως μόνο μερικοί μελετητές. Αυτή η εργασία μου έδωσε την χαρά επίσης να συνεργαστώ στο πεδίο με έναν παλιό μου συμμαθητή της σχολής και συνοδοιπόρο στο σωματείο που είχαμε στήσει προ δεκαετίας.

Η συντήρηση των αντικειμένων δεν έχει ολοκληρωθεί και τώρα που σου γράφω. Άγνωστο πότε, σίγουρα όμως μέχρι τα εγκαίνια, που έχουν παραταθεί προς άγνωστο χρονικό ορίζοντα, μιας και η εταιρεία που έχει αναλάβει το στήσιμο των χώρων και των προθηκών, αλλά και το μουσείο το ίδιο, έχουν ξεπεράσει και την δεύτερη νόμιμη παράταση...

Η Θήβα, που "φιλοξενεί" από την αρχαιότητα τον έναν από τους δύο διεθνώς γνωστούς τραγικούς κύκλους, φιλοξένησε και εμάς για 2μιση χρόνια... Τώρα, θα ζήσουμε και εμείς επιτέλους, το success story του Πρωθυπουργού μας: ανεργία. Σαν κι εμένα, χιλιάδες, με την ίδια αγωνία: αυτή της επόμενης σύμβασης... Ο κλάδος που φέρνει εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, τρώει τα "παιδιά" του.

Και έτσι στυγνά κλείνει το κεφάλαιο "Θήβα" στη ζωή μας.

Αύριο είναι μια άλλη μέρα. Θήβα, καληνύχτα.

Υ.Γ. Καλημέρα Ηλιούπολη!

(Ω, πόσο λατρεύω τις "άλλες" μέρες!!!!) 

Πόλεμος και Ειρήνη.

Όταν θα διαβάζεις αυτό το κείμενο, ελπίζοντας φυσικά πως υπάρχει ακόμα, εύχομαι να έχουμε ξεφύγει κοινωνικά από το καθεστώς του Πολέμου.

Η Οικονομία μας ζει σε ρυθμούς Πολέμου.
(πως αλλιώς να δικαιολογήσουμε την ακρίβεια, το τεράστιο κόστος διαβίωσης, τις μεγάλες οικονομικές ανισότητες και φυσικά τα δυσθεώρητα χρέη που όσο τα πληρώνουμε, τόσο μεγαλώνουν...)

Η Κοινωνία μας ζει σε ρυθμούς Πολέμου.
(πως αλλιώς να δικαιολογήσω τις ουρές στα συσσίτια, τους άστεγους, τους απλήρωτους, τους άνεργους και τα πεινασμένα παιδιά...)

Ο Πολιτισμός μας ζει σε ρυθμούς Πολέμου.
(πως αλλιώς να δικαιολογήσω την ολοένα αυξανόμενη τάση για βίαια παιδικά παιχνίδια, σαν αυτό το πλαστικό πιστόλι λέϊζερ που το είδες για πρώτη φορά και ήρθες να μου πεις τί ωραίος πύραυλος που είναι με τόσα φωτάκια...)

Η Ψυχολογίας μας ζει σε ρυθμούς Πολέμου.
(πως αλλιώς να δικαιολογήσω την ολοένα και μεγαλύτερη δυσκολία του καθενός μας να δει ένα πιο φωτεινό μέλλον, στηριζόμενο στη συνεργασία και όχι στη μισαλλοδοξία...)

Κοιτάζοντας γύρω μου, έχω την αίσθηση πως αυτός ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν τελείωσε ποτέ.
(πως αλλιώς να δικαιολογήσω  τα ακόμα περισσότερα χρήματα για εξοπλισμούς και τα ακόμα λιγότερα χρήματα για δημόσια εκπαίδευση και υγεία παγκοσμίως...)

Αυτό λοιπόν θα κάνουμε για άλλη μια φορά;

Χρειάζεται ως Ανθρωπότητα να σταματήσουμε να στήνουμε Ηρώα για αυτούς που σκοτώθηκαν από τόοοοσους άλλους ή για αυτούς που σκότωσαν τόοοοσους άλλους.
Και αυτό, δεν μπορεί να γίνει αναπαράγοντας τη βία που δεχόμαστε.

Μήπως θα ήταν πιο χρήσιμο να ξεκινήσουμε να γιορτάζουμε και να τιμούμε όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στη νοοτροπία της Βίας και του Πολέμου και που βοήθησαν και βοηθούν ακόμα, εκατομμύρια άλλους να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο για τη ζωή τους και τη κοινωνία τους;

Όπως είχε πει και ο Αμερικάνος φίλος στην τελευταία του ομιλία:
"...χρόνια τώρα οι άνθρωποι συζητούν για Πόλεμο και Ειρήνη. Σήμερα όμως, δεν μπορούν πλέον απλώς να το συζητούν. Δεν πρόκειται πλέον για επιλογή μεταξύ βίας και μη βίας σ΄ αυτόν τον κόσμο. Η επιλογή είναι μεταξύ μη βίας και μη ύπαρξης."
M.L.King, 3/4/1968

Δάσκαλε, ευχαριστώ!

Ηλία μου, σήμερα είναι μια σημαντική ημέρα.

Ίσως η σημαντικότερη όλων στο ημερολόγιο όλου του κόσμου.

Είναι η παγκόσμια ημέρα για τους Εκπαιδευτικούς. 

Στις πιο πλούσιες γειτονιές αλλά και στα πιο απομακρυσμένα και φτωχά χωριά, με ζέστη ή με χιόνια, αυτούς θα πρέπει να θυμηθούμε και να ευγνωμονούμε. Και όχι γιατί πρέπει.


Απλά γιατί αν μπορείς να διαβάζεις αυτές τις γραμμές, το οφείλεις σε αυτούς. Όπως και όλοι μας...

Uganda, 2007.

Η πιο υποτιμημένη εργασία στον κόσμο, σε όλες τις κοινωνίες αυτή τη στιγμή. Υποτιμημένη ίσως και από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Όμως, κανένας μας δεν θα πρέπει να ξεχνάει τον σημαντικότατο ρόλο τους στη συνεισφορά στην παγκόσμια ιστορική μνήμη. Και για να το καταλάβεις καλύτερα, φαντάσου έναν κόσμο χωρίς τους δασκάλους....

Μπορείς;

Εγώ όχι!


Δάσκαλε, ευχαριστώ!

Peace on Earth, not piss...

Παγκόσμια Ημέρα για την Ειρήνη σήμερα Ηλία μου.

Μερικοί όμως έχουν μπερδέψει την Ειρήνη με την "απουσία πολέμου"...

Και έτσι, προχωρούν καθημερινά, σε όλο τον κόσμο, σε πράξεις που έχουν μόνιμα και μακροχρόνια αποτελέσματα, ίσα με αυτά "πολέμων". Απλά δεν γίνονται με εκρήξεις ή πυροβολισμούς...

Ναι, η βία έχει πολλές μορφές, που σίγουρα ο πλέον θανατηφόρος συνδυασμός τους είναι ο πόλεμος. Θα άξιζε όμως πιστεύω να δώσουμε λίγο εσώτερο περιεχόμενο στην "Ειρήνη". Γιατί εξάλλου, αυτό που δημιουργούμε και εκφράζουμε με το σώμα και τα έργα μας, έχει προϋπάρξει μέσα μας, στο εσωτερικό μας τοπίο, που λέει και ο Αργεντίνος φίλος, Σίλο.

Με συγκίνησε πάντως το μήνυμα του Γ.Γ. του ΟΗΕ για την σημερινή ημέρα, που σου παραθέτω, καθώς συμφωνώ απόλυτα. Μάλιστα δεν σου κρύβω πως διαβάζοντάς το, ταυτίστηκα με αυτό που προτείνει καθώς όπως ήδη γνωρίζεις, είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν στη δύναμη της Παιδείας για τη δημιουργία ενός καλύτερου Κόσμου στην πράξη.

Ανθρώπινο Σήμα Ειρήνης - Αθήνα 2010 - Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία
Φωτ.: Ανδρέας Δίζης

Μήνυμα του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε.

"Η Διεθνής Ημέρα Ειρήνης είναι η ώρα για αναστοχασμό - μια μέρα όπου επαναλαμβάνουμε την πίστη μας στη μη-βία και καλούμε σε μια παγκόσμια εκεχειρία. Ζητάμε από τους ανθρώπους παντού να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή, το μεσημέρι, τοπικής ώρα, για να τιμήσουμε εκείνους που σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις και τους επιζώντες που ζουν με το καθημερινό τραύμα και τον πόνο.Φέτος δίνουμε έμφαση στην Εκπαίδευση για την Ειρήνη. Η Εκπαίδευση είναι ζωτική για την ενίσχυση της συνείδησης του παγκόσμιου πολίτη και την οικοδόμηση ειρηνικών κοινωνιών.Τον Ιούνιο, η Malala Yousafzai, η Πακιστανή μαθήτρια που έγινε στόχος δολοφονικής επίθεσης από τους Ταλιμπάν επειδή πραγματοποιούσε εκστρατεία για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, ήλθε στα Ηνωμένα Έθνη. Η Malala είπε: " Ένας δάσκαλος, ένα βιβλίο, ένα στυλό, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο." Αυτά είναι τα πιο ισχυρά όπλα.Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, το περασμένο έτος, ξεκίνησα την Παγκόσμια Πρωτοβουλία Πρώτα η Εκπαίδευση (Global Education First Initiative). Κάθε κορίτσι και κάθε αγόρι αξίζει να λάβει μια ποιοτική εκπαίδευση και να μάθει τις αξίες που θα τους βοηθήσουν να δουν τους εαυτούς τους ως μέρος μιας παγκόσμιας κοινότητας. Κυβερνήσεις και αναπτυξιακοί εταίροι εργάζονται για να φέρουν κάθε παιδί στο σχολείο και στη μάθηση για να εφοδιαστούν καλά για τη ζωή στον 21ο αιώνα. Υπάρχει νέα δυναμική σε χώρες με τις μεγαλύτερες ανάγκες, όπως εκείνες που επηρεάζονται από συγκρούσεις, οι οποίες είναι και το σπίτι των μισών από τα παιδιά που στερούνται εκπαίδευσης. Εκατομμύρια περισσότερα χρειάζονται καλύτερη σχολική εκπαίδευση.
Η εκπαίδευση των φτωχότερων και πιο περιθωριοποιημένων παιδιών θα απαιτήσει ισχυρή πολιτική ηγεσία και αυξημένη οικονομική δέσμευση. Ωστόσο η βοήθεια για την εκπαίδευση έχει μειωθεί για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία. Πρέπει να αντιστρέψουμε αυτή την μείωση, να σφυρηλατήσουμε νέες συνεργασίες, και να δώσουμε πολύ μεγαλύτερη προσοχή στην ποιότητα της εκπαίδευσης.
Σε αυτή τη Διεθνή Ημέρα Ειρήνης, ας υποσχεθούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας την αξία της ανεκτικότητας και του αμοιβαίου σεβασμού. Ας επενδύσουμε στα σχολεία και στους εκπαιδευτικούς που θα οικοδομήσουν ένα δίκαιο και χωρίς αποκλεισμούς κόσμο που αγκαλιάζει την ποικιλομορφία. Ας αγωνιστούμε για την ειρήνη και την υπεράσπισή της με όλες τις δυνάμεις μας."

Ενός λεπτού σιγής και αναστοχασμού & 100 λεπτά δράσης θα προσθέσω, γιατί η διαφορά ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, είναι η δράση! 

"τί έκανες την Άνοιξη μπαμπά;"

Λογικό. 

Γιατί μετά την Χιροσίμα, θα διαπίστωσες ό,τι είχα να σου γράψω καιρό. Σχεδόν όλη την Άνοιξη και πιάσαμε και λίγο Καλοκαιράκι. 

Εκτός από τα απανωτά κοινωνικά σοκ που βιώσαμε (και που συνεχίζουμε να βιώνουμε), και που μας αποσβολώνουν για ένα διάστημα, είχαμε και παράλληλα μια άλλη εμπειρία, βιωματική και αυτή. Αλλά αυτή, ήταν κάτι που μας γέμισε ενέργεια και δύναμη για ξεπερνάμε λίγο πιο ανώδυνα μέσα μας την "Χιροσίμα" που μαίνεται στην κοινωνία, και που μας έκανε να επιβεβαιώσουμε την πίστη μας στις καλύτερες δυνατότητες όλων των ανθρώπων. 

Ήταν η χαρά να δουλέψουμε ως Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία, μαζί με εκπαιδευτικούς Γυμνασίων και Λυκείων της Βοιωτίας και σε συνεργασία με τον φίλο Γιάννη, από τον Συμβουλευτικό Σταθμό Νέων, ένα διαφορετικό τύπου σεμιναρίων. 

Ήταν σεμινάρια βιωματικά, προσωπικής ανακάλυψης θα έλεγα. Γιατί και οι εκπαιδευτικοί, όπως όλοι μας, έρχονται αντιμέτωποι με πολλή βία: από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα όπου εργάζονται, από τη γενικότερη άσχημη κοινωνική κατάσταση, από την απαξίωση του επαγγέλματός τους καθημερινά. 

Χρειάζεται να βρούμε λοιπόν την αξιοπρέπειά μας, τα δυνατά μας σημεία, τα "ιερά" μας, μέσα στην καρδιά και το μυαλό μας, μέσα στον ψυχισμό μας, μέσα στις πράξεις μας, μέσα στη φαντασία μας και μέσα στα μάτια του κάθε διπλανού μας. 

Για αυτό, και στη Θήβα, τη Λειβαδιά, το Σχηματάρι, μαζευόμασταν για 4 μήνες, μία ημέρα για 5-6 ώρες, και ανακαλύπταμε ξανά όλα αυτά τα καλά πράγματα που έχει μαζέψει ο καθένας μέσα του στη διάρκεια της ζωής του και με αυτά, προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια "μαγιά". Διαθέσιμη άμεσα σε κάθε εξωτερική δυσκολία, εντός και εκτός αίθουσας, ώστε να μην κερδίσει άλλο εκατοστό μέσα μας η απογοήτευση, ο φόβος και η βία. Ώστε να δημιουργήσουμε ξανά τις σχέσεις μας με εμάς και τους γύρω μας, βασισμένοι στα θετικά μας, στην ανθρώπινη συνείδησή μας και στην ενεργή μη βία. Με άλλα λόγια, να γίνουμε περισσότερο Ανθρωπιστές. 

Και τί σημαίνει να είσαι Ανθρωπιστής; 
Σημαίνει να συμπεριφέρεσαι όπως θα ήθελες να σου συμπεριφέρονται. 
Σημαίνει να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι και να πράττεις προς την ίδια κατεύθυνση. 
Σημαίνει να ξεπερνάς τον πόνο και την οδύνη και να βοηθάς και άλλους να τα ξεπεράσουν. 
Σημαίνει να αγαπάς την πραγματικότητα που εσύ χτίζεις. 
Σημαίνει να τοποθετείς τον Άνθρωπο κεντρική αξία και απασχόληση. 
Σημαίνει να μαθαίνεις δίχως όρια. 
Σημαίνει να αρνείσαι κάθε μορφή βίας. 

Ανθρώπινο Σήμα Ειρήνης, Βουδαπέστη, Μάρτιος 2008.
Διοργάνωση: Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία. Συμμετοχή: 3.500 άνθρωποι.

Στο τέλος των σεμιναρίων, αρκετοί εκπαιδευτικοί με ρώτησαν τί θα μπορούσαν να προτείνουν στα "παιδιά τους" για να διαβάσουν και να εμπνευστούν, κάτι σαν συμβουλή, πρόταση ή προτροπή... 

Το ίδιο που προτείνω και σε σένα τώρα, ένα κείμενο του Αργεντινού φίλου που αγγίζει την καρδιά και το μυαλό, τη μνήμη και τη φαντασία μας. 

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Αν νομίζεις ότι η ζωή σου τελειώνει με το θάνατο, όλα όσα σκέφτεσαι, αισθάνεσαι και κάνεις δεν έχουν νόημα. Τα πάντα καταλήγουν στη μη συνοχή, στην αποσύνθεση.

Αν νομίζεις ότι η ζωή σου δεν τελειώνει με το θάνατο, πρέπει να συμφωνεί αυτό που σκέφτεσαι με αυτό που νιώθεις και αυτό που κάνεις. Τα πάντα θα πρέπει να προχωρούν προς τη συνοχή, προς την ενότητα.

Αν σου είναι αδιάφορος ο πόνος και η οδύνη των άλλων, κάθε βοήθεια που ζητάς δεν θα δικαιολογείται.

Αν δεν είσαι αδιάφορος απέναντι στον πόνο και την οδύνη των άλλων θα πρέπει να συμπίπτουν όσα σκέφτεσαι με όσα νιώθεις και κάνεις για να βοηθήσεις τους άλλους.

Μάθε να φέρεσαι στους άλλους όπως θέλεις να σου φέρονται.

Μάθε να ξεπερνάς τον πόνο και την οδύνη σε σένα, στον διπλανό σου, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία.

Μάθε να αντιστέκεσαι στη βία που υπάρχει σε σένα και έξω από σένα.

Μάθε να αναγνωρίζεις τα σημεία που είναι ιερά  μέσα σου και έξω από σένα.

Μην αφήνεις να περνάει η ζωή σου χωρίς να αναρωτιέσαι “ποιος είμαι;”

Μην αφήνεις να περνάει η ζωή σου χωρίς να αναρωτιέσαι “προς τα πού κατευθύνομαι;”

Μην αφήνεις να περνάει η ζωή σου χωρίς να απαντάς ποιος είσαι.

Μην αφήνεις να περνάει η ζωή σου χωρίς να απαντάς προς τα πού κατευθύνεσαι.

Μην αφήνεις να περνάει μια μεγάλη χαρά χωρίς να ευχαριστείς ό,τι πιο εσώτερο έχεις.

Μην αφήνεις να περνάει μια μεγάλη λύπη χωρίς να διεκδικείς από ό,τι πιο εσώτερο έχεις τη χαρά που έμεινε φυλαγμένη.

Να μην φαντάζεσαι ότι είσαι μόνος στο χωριό ή την πόλη σου, πάνω στη Γη ή στους άπειρους κόσμους.

Να μην φαντάζεσαι ότι είσαι αλυσοδεμένος σε αυτό τον τόπο και σε αυτόν τον χρόνο.

Να μην φαντάζεσαι ότι με το θάνατό σου διαιωνίζεται η μοναξιά.

Πάρε έμπνευση, γιατί από τον Σεπτέμβριο, θα χρειαστούμε πολλή, για να νικήσουμε τους φόβους μας, τις συνήθειές μας και τελικά, για να αλλάξουμε... 

Υ.Γ. Πάρε και δύναμη από το γεγονός πως τα σεμινάρια αυτά, είναι μέρος των προσπαθειών μας για ένα δίκτυο σχολείων για τη μη βία, με δράσεις σε 15 χώρες ήδη και με προοπτική να συνεχίσουμε και στην Ελλάδα, αυτό που ήδη ξεκινήσαμε σε Ηράκλειο, Αθήνα, Χαλκίδα, Θήβα, Λιβαδειά, Σχηματάρι, Σούρπη, Ρέθυμνο και, και, και...

Της Χιροσίμας...

...
...
...
...
...και μετά, το κενό....

Έτσι κάπως έχω νιώσει τους τελευταίους 3 μήνες από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Το ένα "σοκ" μετά το άλλο στην κοινωνία μας, όπως σε άλλες χώρες πριν από εμάς.

Υπάρχει σε όλο τον κόσμο μια μικρή μερίδα ανθρώπων (1%) αυτή τη στιγμή που σου γράφω (που ελπίζω να μην υπάρχει ως κοινωνικό ποσοστό όταν θα το διαβάζεις) η οποία απαξιώνει τα πάντα.

Την Υγεία, την Εκπαίδευση, τον Πολιτισμό, την Ελεύθερη Πληροφόρηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την Εργασία, την Ποιότητα Ζωής, τις Βιβλιοθήκες, το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον. Όλων μας. Ακόμα και αυτών που πίστεψαν σε αυτούς και τους ψήφισαν.

Απαξιώνουν και την ίδια τη Δημοκρατία. Αλλά αυτό δεν ήταν η κορύφωση, είναι η λογική συνέπεια μαζί με όλα τα παραπάνω.

Γιατί πριν από όλα, έχουν ήδη απαξιώσει την ανθρώπινη ύπαρξη, αυτή καθ'αυτή.

Ούτε αυτό δεν είναι παράλογο, αν το μπορέσεις και το δεις λίγο πιο ήρεμα. Έτσι είναι αυτό  το σύστημα. Απάνθρωπο. Παντού. Και αυτός ο "κόσμος" υπάρχει για να "εκραγεί" γιε μου.

Η γέννηση ενός νέου κόσμου έχει ήδη ξεκινήσει την αναπότρεπτη πορεία της και κανένας δεν μπορεί να κάνει κανενός είδους έκτρωση. Ίσως μόνο μπορεί να την "δηλητηριάσει" με τις αξίες της μισαλλοδοξίας, της βίας, της διάκρισης, της εκδίκησης.

Εμείς θα ενώσουμε τις φωνές μας με την πλειοψηφία που ζητάει να μείνουμε μακρυά από τα παραπάνω και να δημιουργήσουμε, με "όπλο" μας την ενεργή μη βία, την αλληλεγγύη, τη διαφορετικότητα, τη σύγκλιση, τον αλληλοσεβασμό και τον ανθρωπισμό.

Αν από κάτι έχει γεμίσει η ψυχή και η ζωή του κόσμου, αυτό είναι η βία.

Άρα ξέρει πως αυτό είναι ένα πρόβλημα και όχι η λύση. Και αν κάποιοι μηχανικά προστάζουν την άμεση ανάγκη για βία στη βία της εξουσίας, θα απαντήσουμε πως είναι άλλο να είσαι διατεθειμένος να πεθάνεις για τις ιδέες σου, και άλλο να σκοτώσεις...

Άφησα για το τέλος όσους λένε ό,τι για όλα φταίει πως δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα...

Προφανώς ξεχνάνε, ακόμα και την σημερινή "μαύρη" επέτειο της Χιροσίμα οι υποκριτές, πως συνεχίζουν να χρηματοδοτούν τον Θάνατο (πυρηνικά και συμβατά οπλοστάσια) χωρίς δισταγμό.

Επ! Να μια καλή ιδέα ίσως: να μεταφέρουν χρήματα από τους εξοπλισμούς στην Υγεία, την Εκπαίδευση και την Ποιότητα ζωής!!! Πόσα πτυχία και διεθνείς καριέρες αξίζει άραγε αυτή η απλή (και κοινή με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους) ιδέα; Ουάου!!!

imagine...

Λίγες ημέρες με περισσότερο χρόνο για τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας θα είναι οι επόμενες. Και θα τις χαρούμε όσο δεν παίρνει. Απλά γιατί στην καρδιά μας, καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο από όσο στον χωροχρόνο τους. Γιατί όσα και να απαξιώσουν, δεν μπορούν να απαξιώσουν τις καρδιές μας. 

Εις το όνομα του υιού... και της θυγατρός...

Ξέρω, σου γράφω μετά από καιρό...

Το καλό είναι πως αυτό, η επικοινωνία μας δηλαδή, είχε "κενό" μόνο διαδικτυακά. Γιατί κατά τα άλλα, ευχαριστιέμαι τόσο πολύ την καθημερινότητά μας, που αλλάζει διαρκώς χάρη σε σένα.

Θαυμάζω την απίστευτη προσαρμοστικότητα, την εφευρετικότητα και την δίψα σου για να τα μάθεις όλα. Τώρα (όχι αύριο...)!

Μαζί με έναν κοινά αγαπητό φίλο στη δουλειά, τον Χάρη, συζητούσαμε ακριβώς αυτό: πως γίνεται αυτή η ικανότητα εφαρμογής της φαντασίας στην καθημερινότητα και στους ρόλους και στη δημιουργία που έχουμε ως παιδιά, χάνεται ξαφνικά μετά τα 5-6;

χμ...

Και πάλι, στο σχολείο, θυμηθήκαμε το πόσο διαφορά είχαν οι "ιδέες" ή οι "προτάσεις" μας από αυτές της τωρινής μας καθημερινότητας ως ενήλικοι... Πού πήγε αυτή η διάθεση για "μοίρασμα", για υποστήριξη; Αυτή η βαθειά επίγνωση (αν και με έλλειψη εμπειρίας ζωής) του δίκαιου και του άδικου;

φωτ. Εβίτα Παρασκευοπούλου

Όσα σε παινεύω, τα αναγνωρίζω σε όλα τα παιδιά στην ηλικία σου. Όλα, ανεξαιρέτως αν ζουν στην Ελβετία ή στο Σουδάν. (οι συγκρίσεις είναι για να ανακαλύψεις τις διαφορές...). Κάποιοι φίλοι Ανθρωπιστές στην Ιταλία, είχαν ιδρύσει πριν μερικά χρόνια μια οργάνωση με επίκεντρο την εκπαίδευση, και ο τίτλος της ήταν "Πόσοι Αϊνστάιν". Πόσοι "Αϊνστάιν" χάνονται κάθε χρόνο επειδή δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση; Πόσοι "Αϊνστάιν" χάνονται κάθε χρόνο, γιατί η εκπαίδευσή τους είναι πλήρως κατευθυνόμενη με αυστηρά οικονομικά, κοινωνικά ή θρησκευτικά κριτήρια στον κόσμο; Πόσοι "Αϊνστάιν" χάνονται κάθε χρόνο, επειδή στη μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών συστημάτων του κόσμου, οι μαθητές θεωρούνται ως "δοχεία" προς γέμισμα πληροφοριών; Πόσοι "Αϊνστάιν" χάνονται κάθε χρόνο, επειδή η κατεύθυνση της εκπαίδευσης είναι να δημιουργήσει καλούς αναπαραγωγούς των υπό κατάρρευση συστημάτων των παππούδων τους; (...και αν ρωτήσεις τους παππούδες, θα σου πουν "τώρα παιδί μου, ήρθε η σειρά σου να φτιάξεις τον δρόμο...").

Εις το όνομα του υιού και της θυγατρός λοιπόν, γίνονται καθημερινά μικρά "εγκλήματα" στο χώρο της εκπαίδευσης. Και για αυτό, ευθυνόμαστε οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί το ίδιο. Ως γονείς, ξεχνάμε πως τα παιδιά μας, περνούν με τους δασκάλους και τους καθηγητές τους περισσότερες ώρες από ότι μαζί μας. Ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να συμπεριφερθείς σωστά σε 30 - 35 παιδιά καθημερινά, όταν εμείς "δυσκολευόμαστε" να συμπεριφερθούμε σωστά σε ένα ή δύο ή τρία παιδιά που έχουμε. Ξεχνάμε πως οι δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί είναι και εκείνοι άνθρωποι με οικογένειες, προσωπικές ζωές και τις ίδιες κοινωνικές δυσκολίες.
Ως εκπαιδευτικοί, ξεχνάμε πως όταν είμασταν μαθητές, σιχαινόμασταν ο δάσκαλος ή ο καθηγητής μας, να μπαίνει στην αίθουσα για να κάνει το πρόγραμμα του σχολείου και μόνο αυτό. Ξεχνάμε πως είμαστε τα αμέσως πιο σημαντικά μετά τους γονείς πρότυπα ζωής για τους μαθητές μας. Ξεχνάμε πως είμαστε στο σχολείο για να ενισχύσουμε τη δημιουργικότητα και την εσωτερική πνευματικότητα των παιδιών, προτείνοντάς τους ένα βαθύτερο νόημα για τη ζωή, σε αντίθεση με την στείρα αναπαραγωγή των επιδερμικών σημερινών αξιών.

Και το χειρότερο...

Εις το όνομα του υιού και της θυγατρός, όσοι έχουν την νομοθετική εξουσία, ξεχνούν πως είναι εκεί που είναι, για να προστατέψουν το μέλλον της ανθρωπότητας, γιατί οι ίδιοι, ό,τι και να κάνουν, δεν θα αποφύγουν το κοινό μοιραίο. Ξεχνούν πως η μόνη ελπίδα για το μέλλον όλων μας, ακόμα και των ίδιων των δικών τους παιδιών ίσως, είναι η βελτίωση του παρόντος και του μέλλοντος όλων των παιδιών. Ξεχνούν πως η εκπαίδευσή σας, είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για το μέλλον και όχι οι στρατιωτικές δαπάνες.

Αύριο, λάθος: σήμερα, θα πάρω λίγο χρόνο να δω τη ζωή με επίκεντρο εσένα και τις εκπαιδευτικές σου ανάγκες. Με τα δικά σου μάτια: ετοιμάσου να πιούμε μαζί ένα ποτήρι γάλα και να παίξουμε...(μήπως και χρησιμοποιήσω την υπόστασή σου καλύτερα την επόμενη φορά που θα βγω στο δρόμο).


 

AN... όπως...

Κυπαρισσάκι μου...

Ξύπνησα από τον θόρυβο.
Ένα βουητό μακρυνό και βαθύ κύκλωνε το σπίτι με ορμή χειμάρρου.
Πήγα στο παράθυρο και ανοίγοντας το πατζούρι, είδα τα δέντρα απέναντι να κουνιούνται δυνατά σα σηκωμένα χέρια στο ρυθμό του τραγουδιού.
Άνοιξα το τζάμι και αντίθετα από ό,τι περίμενα, μια ορμητική και γλυκιά ταυτόχρονα αύρα με τύλιξε, όπως τα πάντα γύρω μου. Ο αέρας ήταν πυκνός και γεμάτος όμορφες μυρωδιές.
Μια γλυκιά ενέργεια παντού.
Σα να ήρθε κάποιος να μας ενισχύσει στα όνειρα και την καθημερινότητά μας, σαν ένας παλιός καλός φίλος, μια γλυκιά θύμηση όλων των καλών του Κόσμου και της ζωής μας.
Αυτών που δώσαμε και αυτών που μας δώθηκαν.
Αυτών που φοράμε σαν "πανοπλία" και αλλάζουμε τον Κόσμο.

Απέναντί μου η Φύση... είναι χαρούμενη... ευεργετικά χαρούμενη...

Μια υποψία έκανε την εμφάνισή της...

Η άνευ όρων παράδοση του Χειμώνα...

 "...και αν η Φύση συνομοτούσε υπέρ μας;"

"Αν έδειχνε το δρόμο μέσα από το παράδειγμά της;"

"Αν μας υπενθύμιζε πως τα πάντα, πάντα αλλάζουν;"

"Αν εμείς δίναμε χώρο στον σπόρο της Ανθρώπινης Συνείδησής μας να ανθίσει;"


Αν... όπως Άνθρωπος... όπως Άνοιξη!

Cloud "Ηλίας"

Πρόσφατα Ηλία μου είδα μια ταινία. Ο τίτλος της ήταν υπερβατικός: "Το σύννεφο Άτλας". Λέω υπερβατικός καθώς ο Άτλαντας, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ήταν ένας από τους Τιτάνες που είχε στους ώμους του τον Ουράνιο Θόλο...

Η ιστορία της ταινίας είχε ως θέμα (από τη δική μου ματιά πάντα...) την αλληλοσύνδεση και την αλληλοεπιρροή των πραγμάτων διαμέσου του χωροχρόνου. Πιο απλά, προσπαθούσε να δείξει πως σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, τα πάντα συνδέονται, καθώς και αυτοί οι δύο "χώροι" επίσης μεταξύ τους, είτε το αντιλαμβανόμαστε και κάνουμε συνειδητές πράξεις, είτε όχι και συνεχίζουμε να κινούμαστε μηχανικά...

Ιδιαίτερο ρόλο σε όλη αυτή τη σύνδεση του χωροχρόνου, παίζουν η κατανόηση και η συμφιλίωση, καθώς και η τελική προσωπική επιλογή του καθένα μας για "υπερβατική επανάσταση" σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

Είναι εξάλλου για την ταινία, και ο μόνος τρόπος να "νικήσεις" τον θάνατο, μιας και οι πράξεις του κάθε ήρωα, τελικά μπορούν να "αντηχούν στην αιωνιότητα" (όπως αναφέρεται και σε άλλη ταινία...).

Μπορεί ως παιδί, μικρό παιδί, ακόμα να μην αντιλαμβάνεσαι το "μέγεθος" της οντότητάς σου, αλλά από τη στιγμή που γεννήθηκες, μόνο και μόνο από αυτό, δημιούργησες ένα νέο σημείο βαρύτητας στον χωροχρόνο μας... Μπορείς και επηρεάζεις τη ζωή ήδη τουλάχιστον 10 ανθρώπων και καθώς ξεκινάς το ταξίδι της φιλίας σύντομα, θα επηρεάζεις ακόμα περισσότερους...

Μεγαλώνοντας, αυτή είναι μια "ιδιότητα" που δεν χάνεται, αντιθέτως έχει το χάρισμα να μπορεί να διευρυνθεί ακόμα περισσότερο, αγγίζοντας περισσότερους ανθρώπους, ακόμα και αν αυτοί ζήσουν μετά από σένα.

Έτσι, χωρίς να το γνωρίζεις ακόμα, έχεις ήδη δημιουργήσει το δικό σου χωροχρονικό "σύννεφο" που πετάει πάνω από την πόλη και μας συμπαρασύρει με το ταξιδιάρικο σχήμα του αερόπλοιου!

Ένα δέντρο μεγαλώνει στη Θήβα...

Σε βλέπω να μεγαλώνεις και να αλλάζεις κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Να προσαρμόζεσαι και να προσαρμόζεις όσο φτάνεις, το περιβάλλον γύρω σου.
Να μαθαίνεις και να εξελίσσεις κάθε νέο ερέθισμα, δίχως όρια.
Και μαζί σου να (ξανα)μαθαίνω τι

Κάθε πράγμα γύρω σου είναι νέο, άφθαρτο, τουλάχιστον για λίγα λεπτά! Και δεν αναφέρομαι μόνο στο αυτοκινητάκι σου αλλά και για κάθε τι που βλέπεις και που βιώνεις σαν εμπειρία.

Όπως ένα δέντρο, απλώνεις το δίκτυο των "κλαδιών" σου για να φτάσεις πιο μακρυά τα όρια των αισθήσεων και των εμπειριών σου.

Θήβα, 16/12/2012

Φυσικά και διαφέρεις από το δέντρο. Καθώς και από τον κοκκινολαίμη που έρχεται τα κρύα πρωϊνά στο παράθυρό σου και που τόσο αγαπάς.

Έχεις αυτό το ανθρώπινο "στίγμα" που τόσο έντεχνα μας βοήθησαν να ξεχάσουμε μεγαλώνοντας...

Αυτό της μετατροπής του κόσμου γύρω μας! Της αλλαγής των "δεδομένων" συνθηκών που μας εμποδίζουν να εκφραστούμε όπως επιθυμούμε. Της αίσθησης πως όταν δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας, ζητάμε βοήθεια για να φέρουμε την αλλαγή γρηγορότερα. Βοήθεια από τον φίλο μας (αν πρόκειται να φτάσουμε ευκολότερα στα μανταρίνια και τις μπανάνες στο τραπέζι) ή κάποιον "μεγαλύτερο" (αν πρόκειται να αλλάξουμε μπαταρίες στο αγαπημένο μας παιχνίδι).

Μας έμαθαν πως ο κόσμος είναι απέραντος και φροντίζουν να μας το επαναλαμβάνουν με κάθε τρόπο. Πως είναι "άπιαστες" οι δομές του συστήματος και πως είναι "φυσικές" οι συμπεριφορές της ζούγκλας στις μεταξύ μας σχέσεις. Πως όλα αυτά αλλάζουν μόνο από "μεγάλες" και "βίαιες" κινητοποιήσεις, έτσι ώστε και αν τυχόν συμβεί μια αλλαγή, το σύστημα να διατηρήσει το βίαιο μοντέλο του...

Μας έμαθαν πως είμαστε "κουτιά" δεδομένων που δουλεύουν γραμμικά στο κεφάλι και υστερόβουλα στην καρδιά μας. Αυτές οι δύο τελευταίες πεποιθήσεις του συστήματος, είναι και το θεμελιώδες λάθος του, και όταν το κατάλαβε, προσπάθησε να μας απομακρύνει και από τα παιδιά και τους νέους, γιατί αυτοί ήταν και θα είναι πάντα οι μεγαλύτεροι αμφισβητίες του Παρόντος.

Ένα "δέντρο" μεγαλώνει στη Θήβα, και πασχίζει κάθε μέρα να αλλάξει τον κόσμο, τον δικό του και το ν δικό μας. Κάθε μέρα δημιουργεί ακόμα ένα "κλαδάκι" για να επικοινωνεί, να μαθαίνει και να δίνει στα άλλα "δέντρα" γύρω του. Και δεν είναι το μόνο. Ας "ανακαλύψουμε" και ας εμπνευστούμε από τα παιδιά μας, γιατί για αυτά το Παρόν μας είναι ήδη Παρελθόν τους, και κατοικούν ήδη στο Μέλλον!