Εις το όνομα του υιού... και της θυγατρός...

Ξέρω, σου γράφω μετά από καιρό...

Το καλό είναι πως αυτό, η επικοινωνία μας δηλαδή, είχε "κενό" μόνο διαδικτυακά. Γιατί κατά τα άλλα, ευχαριστιέμαι τόσο πολύ την καθημερινότητά μας, που αλλάζει διαρκώς χάρη σε σένα.

Θαυμάζω την απίστευτη προσαρμοστικότητα, την εφευρετικότητα και την δίψα σου για να τα μάθεις όλα. Τώρα (όχι αύριο...)!

Μαζί με έναν κοινά αγαπητό φίλο στη δουλειά, τον Χάρη, συζητούσαμε ακριβώς αυτό: πως γίνεται αυτή η ικανότητα εφαρμογής της φαντασίας στην καθημερινότητα και στους ρόλους και στη δημιουργία που έχουμε ως παιδιά, χάνεται ξαφνικά μετά τα 5-6;

χμ...

Και πάλι, στο σχολείο, θυμηθήκαμε το πόσο διαφορά είχαν οι "ιδέες" ή οι "προτάσεις" μας από αυτές της τωρινής μας καθημερινότητας ως ενήλικοι... Πού πήγε αυτή η διάθεση για "μοίρασμα", για υποστήριξη; Αυτή η βαθειά επίγνωση (αν και με έλλειψη εμπειρίας ζωής) του δίκαιου και του άδικου;

φωτ. Εβίτα Παρασκευοπούλου

Όσα σε παινεύω, τα αναγνωρίζω σε όλα τα παιδιά στην ηλικία σου. Όλα, ανεξαιρέτως αν ζουν στην Ελβετία ή στο Σουδάν. (οι συγκρίσεις είναι για να ανακαλύψεις τις διαφορές...). Κάποιοι φίλοι Ανθρωπιστές στην Ιταλία, είχαν ιδρύσει πριν μερικά χρόνια μια οργάνωση με επίκεντρο την εκπαίδευση, και ο τίτλος της ήταν "Πόσοι Αϊνστάιν". Πόσοι "Αϊνστάιν" χάνονται κάθε χρόνο επειδή δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση; Πόσοι "Αϊνστάιν" χάνονται κάθε χρόνο, γιατί η εκπαίδευσή τους είναι πλήρως κατευθυνόμενη με αυστηρά οικονομικά, κοινωνικά ή θρησκευτικά κριτήρια στον κόσμο; Πόσοι "Αϊνστάιν" χάνονται κάθε χρόνο, επειδή στη μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών συστημάτων του κόσμου, οι μαθητές θεωρούνται ως "δοχεία" προς γέμισμα πληροφοριών; Πόσοι "Αϊνστάιν" χάνονται κάθε χρόνο, επειδή η κατεύθυνση της εκπαίδευσης είναι να δημιουργήσει καλούς αναπαραγωγούς των υπό κατάρρευση συστημάτων των παππούδων τους; (...και αν ρωτήσεις τους παππούδες, θα σου πουν "τώρα παιδί μου, ήρθε η σειρά σου να φτιάξεις τον δρόμο...").

Εις το όνομα του υιού και της θυγατρός λοιπόν, γίνονται καθημερινά μικρά "εγκλήματα" στο χώρο της εκπαίδευσης. Και για αυτό, ευθυνόμαστε οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί το ίδιο. Ως γονείς, ξεχνάμε πως τα παιδιά μας, περνούν με τους δασκάλους και τους καθηγητές τους περισσότερες ώρες από ότι μαζί μας. Ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να συμπεριφερθείς σωστά σε 30 - 35 παιδιά καθημερινά, όταν εμείς "δυσκολευόμαστε" να συμπεριφερθούμε σωστά σε ένα ή δύο ή τρία παιδιά που έχουμε. Ξεχνάμε πως οι δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί είναι και εκείνοι άνθρωποι με οικογένειες, προσωπικές ζωές και τις ίδιες κοινωνικές δυσκολίες.
Ως εκπαιδευτικοί, ξεχνάμε πως όταν είμασταν μαθητές, σιχαινόμασταν ο δάσκαλος ή ο καθηγητής μας, να μπαίνει στην αίθουσα για να κάνει το πρόγραμμα του σχολείου και μόνο αυτό. Ξεχνάμε πως είμαστε τα αμέσως πιο σημαντικά μετά τους γονείς πρότυπα ζωής για τους μαθητές μας. Ξεχνάμε πως είμαστε στο σχολείο για να ενισχύσουμε τη δημιουργικότητα και την εσωτερική πνευματικότητα των παιδιών, προτείνοντάς τους ένα βαθύτερο νόημα για τη ζωή, σε αντίθεση με την στείρα αναπαραγωγή των επιδερμικών σημερινών αξιών.

Και το χειρότερο...

Εις το όνομα του υιού και της θυγατρός, όσοι έχουν την νομοθετική εξουσία, ξεχνούν πως είναι εκεί που είναι, για να προστατέψουν το μέλλον της ανθρωπότητας, γιατί οι ίδιοι, ό,τι και να κάνουν, δεν θα αποφύγουν το κοινό μοιραίο. Ξεχνούν πως η μόνη ελπίδα για το μέλλον όλων μας, ακόμα και των ίδιων των δικών τους παιδιών ίσως, είναι η βελτίωση του παρόντος και του μέλλοντος όλων των παιδιών. Ξεχνούν πως η εκπαίδευσή σας, είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για το μέλλον και όχι οι στρατιωτικές δαπάνες.

Αύριο, λάθος: σήμερα, θα πάρω λίγο χρόνο να δω τη ζωή με επίκεντρο εσένα και τις εκπαιδευτικές σου ανάγκες. Με τα δικά σου μάτια: ετοιμάσου να πιούμε μαζί ένα ποτήρι γάλα και να παίξουμε...(μήπως και χρησιμοποιήσω την υπόστασή σου καλύτερα την επόμενη φορά που θα βγω στο δρόμο).