New Era!

Λίγες ώρες πριν αλλάξει η χρονιά πάνω στη Γη, βρήκα λίγο χρόνο για να σου γράψω.

Μια χρονιά που σηματοδότησε προσωπικά και κοινωνικά την αρχή μιας νέας εποχής.

Πρώτη φορά σχολείο εσύ, νέες δουλειές και ωράρια για μένα και τη μαμά σου, κολύμπι χωρίς μπρατσάκια, πρώτη "ψήφος" με τον μπαμπά, πρώτος κινηματογράφος, πρώτη "ανασκαφή" δεινόσαυρου, πρώτη παρτίδα σκάκι, πρώτη φορά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, πρώτη φορά στο Ευγενίδιο Πλανητάριο, πρώτη φορά δυό μας στο σπίτι, πρώτα γενέθλια της ξαδερφούλας σου Θάλειας, πρώτη φορά πινγκ πονγκ, πρώτη φορά στο Παιδικό Μουσείο, πρώτες σου μαρμάρινες ψηφίδες στο κάμποτο, πρώτο σου σύνθημα ("ψωμί, παιδεία, ελευθερία"), πρώτη φορά γράφεις το όνομά σου κλπ κλπ... Και αν και τα παραπάνω ήταν ευχάριστα ως αποτέλεσμα, το καθένα έκρυβε ένα μικρό ή μεγάλο "όριο" που έπρεπε κάθε φορά να ξεπεράσεις: είτε συνήθεια, είτε άγνοια.

Μια χρονιά γεμάτη νέες εμπειρίες και βιώματα για σένα, εμάς, όλους. Κάθε χρονιά είναι έτσι θα μου πεις, για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο, αλλά σίγουρα κάθε χρονιά κρύβει το "νέο" για τις ζωές όλων μας. Μέσα σε όλα, κρύβονται και δυσκολίες. Μικρές και μεγάλες, μέτρο πάντα η ξεχωριστή ματιά του καθένα. Πόσο "ύψος" θα δίνεις στις δυσκολίες που θα συναντήσεις, θα εξαρτάται κατά πολύ από το αν είναι δυσκολία πραγματική ή απλά "αντίσταση" να αλλάξεις συνήθειες. Το πρώτο θα σε κάνει να σκέφτεσαι τρόπους να το ξεπεράσεις. Το δεύτερο, θα σε πισωγυρίζει σε κλειστό κύκλο επανάληψης, μέχρι να βρεθείς ξανά μπροστά στο ίδιο όριο.

Τί είναι αυτό όμως, το τόσο βαθύ, που μας κάνει πάντα να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και τις αντιστάσεις μας;
Τί άλλο από την βήμα-το-βήμα νίκη της ζωής απέναντι στο μοιραίο;
Η κάθε μας υπέρβαση, μετατρέπει την μελλοντική μας μοίρα και -ενδεχομένως- επηρεάζει και την μοίρα άλλων ανθρώπων γύρω μας. Για να γίνει η υπέρβαση συνηθειών και ορίων, χρειάζεται ένα νόημα, προσωπικό ή/και κοινωνικό, που να φτάνει πιο μακρυά από το φαινομενικά μοιραίο για όλους.
Και όταν γίνεται αυτό, ξεκινάει μια πραγματικά νέα εποχή.
Τότε μόνο.

Ένα προσωπικό πεπρωμένο που πηγαίνει πιο μακρυά από το μοιραίο, δεν είναι η ώρα τώρα που σου γράφω να το αναζητήσεις. Ίσως είναι όμως ενδιαφέρον, τώρα που το διαβάζεις...

Πιστεύω πως υπάρχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά που θεωρώ ότι χρειάζονται, για να δημιουργήσουμε την υπέρβασή μας: Σοφία, Δύναμη και Καλοσύνη. Είναι ήδη μέσα σου. Κλείσε τα μάτια, φέρε μια ανάσα στο στήθος σου, κάλεσέ τα και θα σου φανερωθούν.

Ευχές για μια νέα υπερβατική χρονιά!

Ιανουάριος 2014, "ανακαλύπτοντας" το Ηρώδειο, Αθήνα. 

Μπούλινγκ ή Μπόουλινγκ...

Άλλη μια Ευρωπαϊκή ημέρα Ηλία μου...

Για την ενδοσχολική βία. Δεν την ξέρεις ακόμα. Θα την γνωρίσεις, ίσως. Μάλλον. Μπορεί. Πιθανό.

Πριν λίγο καιρό, είχα την ευκαιρία να είμαι παρόν και να παρέμβω, ως μέλος του "Κόσμου Χωρίς Πολέμους και Βία", σε μια εκδήλωση-συζήτηση για το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η θεματική που είχα παρέμβει ήταν η Παιδεία. Ανάμεσα στα θέματα, ήταν το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας και οι προτεινόμενες/σχεδιαζόμενες δράσεις από πλευράς Πολιτείας, για την αντιμετώπισή του.

Το πλάνο λοιπόν, που υλοποιείται με αργούς ρυθμούς από το Υπουργείο Παιδείας, για την πρόληψη της ενδοσχολικής βίας, εμπεριέχει έναν σημαντικό κίνδυνο. Αυτόν του στιγματισμού των παιδιών μέσω της ενοχοποίησής τους. Έναν κίνδυνο που προέρχεται από την οπτική που προσπαθούμε να δούμε το θέμα. Είναι η οπτική της "απομόνωσης" του φαινομένου, της αποκοπής του ουσιαστικά από το σύνολο των κοινωνικών θεματικών. Λες και η εκπαίδευση και η εκπαιδευτική κοινότητα (εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς), από τις 7:30 μέχρι τις 14:30 τις καθημερινές, είναι μια άλλη οντότητα πάνω στη Γη, ένα παράλληλο σύμπαν, που ως δια μαγείας, από τις 14:31 και μετά (καθημερινές πάντα) πέφτει σε ένα είδος αδράνειας...

Είναι παρόμοια με την οπτική συνολικότερα ως προς την εκπαίδευση πιστεύω. Οι εκπαιδευτικοί είναι εκτελεστικά όργανα, οι μαθητές σκληροί δίσκοι που πρέπει να γεμίσουν και οι γονείς ηθοποιοί σε ρόλο εθελοντών οργάνωσης αντιμετώπισης ανθρωπιστικών κρίσεων.

Πηγαίνοντας πάλι στο ...παράλληλο σύμπαν που λέγεται "εκπαίδευση" (πάντα 7:30 - 14:30 και μόνο τις καθημερινές), προσπαθούμε να κατευνάσουμε τα παιδιά. Να τα "λοβοτομήσουμε". Περιορίζοντας τη δημιουργικότητά τους με ένα αυστηρό πρόγραμμα αποστήθισης. Περιορίζοντας την κοινωνικότητά τους προωθώντας τον ανταγωνισμό και το κριτήριο "έξυπνος-βλάκας". Περιορίζοντας την ανθρωπιά τους, προωθώντας τις διακρίσεις απέναντι στη διαφορετικότητα των συμμαθητών (αλλόθρησκος, αλλοδαπός, αλλόγλωσσος, ομοφοβία κλπ).

Φωτογραφία: William Hindle, UAE

1ο βραβείο/χρυσό μετάλλιο FIAP

5ος Διεθνής Διαγωνισμός Φωτογραφίας "Ειρήνη Είναι"

Κατηγορία "Μαθητές έως 16 ετών"

www.eirinieinai.gr - www.facebook.com/eirinieinai 

Μετά από όλα αυτά, μπαίνει και ο παράγοντας "κοινωνικές συνθήκες". Γιατί οι "οικογενειακές συνθήκες", που επηρεάζουν αμεσότερα τα παιδιά, δεν είναι ούτε αυτές ένα άλλο παράλληλο σύμπαν... Όταν η ανεργία σε μια χώρα, καλπάζει με 26, 27, 28% και ανεβαίνει... Όταν οι μισθοί σε όσους εργάζονται, μειώνονται σε αντιδιαστολή με τα προϊόντα που αυξάνουν την τιμή τους, όταν καλλιεργείται η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η ενοχοποίηση όλων στα μάτια όλων, όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια κενή ημέρα στο ημερολόγιο (και σχεδόν "τρελοί" όσοι την θυμούνται), όταν η ψυχολογική βία μέσω της απαξίωσης της εργασίας του κάθε πολίτη, μέσω των απειλών για κατασχέσεις κατοικιών, μέσω της καλλιέργειας της απογοήτευσης και του φόβου....
Όλα αυτά, που η πολιτεία κρύβει κάτω από το χαλί της "οικονομικής κρίσης".

Όλα αυτά που μας δείχνουν πως "κάτι λάθος" συνολικότερα κάνουμε. Ως άτομα και ως κοινωνία. Κάτι λάθος που περιμένουμε από τα παιδιά μας όχι να το διορθώσουν, αλλά να το υπομένουν χωρίς να το εκφράζουν ή να αντιδρούν. Το σλόγκαν "είναι δικό τους λάθος που δεν μπορούν να προσαρμοστούν" έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος. Το επόμενο βήμα, θα είναι να δημιουργήσουμε και εμείς μια γενιά Prozac άραγε;

Το λάθος δεν είναι στα παιδιά. Το λάθος είναι στο Σύστημα. Στο Σύστημα αξιών που μεγαλώσαμε και που μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Το Σύστημα των "τριών": Χρήμα, Σεξ και Αναγνώριση uber alles!!!

Ας σταματήσουμε να τοποθετούμε τα παιδιά ως "κορίνες" σε ένα τεράστιο κοινωνικό μπόουλινγκ. Χρειαζόμαστε δράσεις όχι "ενάντια στη βία", αλλά καλλιέργειας της μη βίας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.

Δείτε τα παιδιά ως Ανθρώπους. Πλήρεις, ελεύθερους και δυνάμει ήρωες του μέλλοντος. Ακούστε τα, εμπιστευθείτε τα, δώστε τους χρόνο, προσοχή και αγάπη. Γιατί όπως είπε και ο Λιβανέζος φίλος μας: 
"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας, είναι παιδιά της χαράς της Ζωής για τη ζωή. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά αυτά ήδη κατοικούν σε ένα σπίτι που εσείς δεν μπορείτε να φανταστείτε ούτε στα πιο τρελά όνειρά σας!". 

Υπάλληλος βαριάς, πολύ βαριάς, βιομηχανίας...

Κανονικά, θα έπρεπε να σου γράφω κάθε μέρα. 
Αλλά δεν προλαβαίνω... 
Όχι γιατί δουλεύω, δεν δουλεύω τώρα... 
Ούτε γιατί είμαστε συνέχεια μαζί... 
Απλά δεν προλαβαίνω τα όσα συμβαίνουν κάθε μέρα δίπλα μας. Και δεν αναφέρομαι στο αν έχει ήλιο ή συννεφιά, ή αν ήρθαν οι εκπτώσεις (ε και;) 

Αλλά αυτό το θεματάκι σήμερα, είναι από αυτά που με αγγίζουν πολύ προσωπικά. Όχι μόνο ως επαγγελματία, αλλά και ως ανθρωπιστή... 

Χρόνια τώρα ο Πολιτισμός στην Ελλάδα, θεωρείται η "βαριά βιομηχανία" του τόπου. Κάθε λογής πολιτικός, πολιτικάντης και πολιτικοδήθεν, δεν χάνει ώρα και στιγμή να μη το μνημονεύσει. Ειδικά όταν "θίγεται" η "εθνική περηφάνια", "η εθνική ταυτότητα" και άλλα τέτοια κενής έννοιας λεκτικά πυροτεχνήματα που βγαίνουν από το στόμα τους. 

Η πραγματικότητα τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον που βιώνω από πρώτο χέρι, στον χώρο της πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι Ηλία μου η "πίσω αυλή" της ...βαριάς βιομηχανίας. 

Άνθρωποι που εργάζονται με μεράκι, με αγάπη για το πιο μικρό και ανεπαίσθητο αντικείμενο που φέρει μια μοναδική ιστορία ως τις μέρες μας, απαξιώνονται καθημερινά από το ίδιο το κράτος που τους προσλαμβάνει ως "επιστημονικό προσωπικό υψηλής εξειδίκευσης"... 

Θήβα 2013 - Φωτ. Νίκος Στεργίου

Οι υπάλληλοι του ΥΠΠΟ, μέχρι και το 1995 που εφαρμόστηκε το πρώτο "ενιαίο" μισθολόγιο στο Δημόσιο τομέα, ήταν οι προτελευταίοι σε ύψος αποδοχών, πριν από τους υπαλλήλους του υπουργείου Γεωργίας. Λογικό; Φυσικά, είπαμε, ο Πολιτισμός και η Φύση και τα αγροτικά προϊόντα, κύριοι λόγοι τουριστικής ανάπτυξης, είναι η βαριά βιομηχανία, και άρα οι "εργάτες" της θα έχουν τους ανάλογους μισθούς. Έχεις διαβάσει εσύ ποτέ, αξιοπρεπείς μισθούς για "εργάτες βαριάς βιομηχανίας"; Ποτέ...

Πριν 10 χρόνια, το ΥΠΠΟ, λειτουργούσε με 4000 κενές οργανικές θέσεις, που συμπλήρωνε με 2.500 συμβασιούχους όλων των ειδικοτήτων κάθε χρόνο. Παράλογο; Καθόλου, μιας και με αυτή την τακτική, "εγκλώβιζε" σταθερά μια μερίδα της κοινωνίας σε πελατειακές σχέσεις. Και για την αποφυγή "εκρήξεων", μονιμοποιούσε μερικούς από αυτούς ανά δέκα με δεκαπέντε χρόνια... 

Θήβα 2013 - Φωτ. Νίκος Στεργίου

Το 2013, σωτήριο έτος success story, απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, μόνιμοι σχεδιαστές των αρχαιολογικών υπηρεσιών, και έτσι, έμειναν μόλις 33 για να εξυπηρετήσουν 66 υπηρεσίες. Παράλογο; Καθόλου, μιας και οι διαδικασίες fast track για τα μεγάλα τεχνικά έργα, μετέφεραν αρμοδιότητες από τις εφορείες αρχαιοτήτων, στις τεχνικές εταιρείες. Τα έργα που έχει στην επιστασία της όμως η αρχαιολογική υπηρεσία και αφορά την πλειοψηφία των σωστικών ανασκαφών, ποιός θα τα σχεδιάσει; Μα φυσικά, ο μισός σχεδιαστής που δεν απολύθηκε. (πρακτικά, για να καταλάβεις, μισός σχεδιαστής ανά νομό περίπου...)

Θήβα 2012 - Φωτ. Νίκος Στεργίου

Θυμάμαι ακόμα, μια περίοδο που δόθηκε η δυνατότητα να προσληφθούν συνάδελφοι με συμβάσεις αορίστου χρόνου, πριν από 5 με 8 χρόνια. Τότε, υπήρχε ο όρος "πάγιες και διαρκείς ανάγκες". Τώρα πια, λένε πως η βαριά βιομηχανία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, δεν έχει τέτοιες ανάγκες. Γιατί απλά σχεδιάζουμε το μέλλον με την οπτική του περασμένου αιώνα: την κληρονομιά μας την θάβουμε ή την αποθηκεύουμε για να την βρούνε σε ανασκαφές ξανά, μετά από 200 χρόνια... 

Πόσο ρεαλιστικά φαίνονται τα ουτοπικά λόγια του Μανώλη Ρασούλη: η Ελλάδα πρέπει να γίνει η Ελβετία του Πολιτισμού! 

Η "νεκρά θάλασσα" του εγωϊσμού μας...

Μονάκριβέ μας...

Δεν ξέρω τί ακριβώς να σου γράψω για τα όσα απάνθρωπα συμβαίνουν στη θάλασσα που τόσο λατρεύεις. Την θάλασσα που είναι έμπνευση της ανθρωπότητας από την αρχή του χρόνου μέχρι και το τέλος του φωτός. Που μας συνδέει τόσο στενά με τη ζωή, αλλά και με τον θάνατο.

Κάπου στη Γη, υπάρχουν παιδιά στην ηλικία σου, που ίσως και μέχρι να γεράσουν, δεν θα δουν ποτέ τους την Θάλασσα. Έχουν δει ήδη όμως πράγματα που εσύ τώρα αλλά και ίσως μέχρι να γεράσεις, δεν θα δεις ποτέ: πόλεμο, εξαθλίωση, ασθένειες, αναλφαβητισμό, φτώχεια, πείνα, δίψα...

Όλα αυτά, μαζί με τους γονείς τους, τους ώθησαν μέχρι την Θάλασσα... Αυτή, έγινε το σύμβολο της ελπίδας τους, μιας και είναι η πύλη για μια καλύτερη ζωή. Ή έτσι τουλάχιστον φαντάζονται. Αυτό που δεν φαντάζονται είναι πως το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πραγμάτωση της ελπίδας τους, δεν είναι το ίδιο το φυσικό στοιχείο. Αυτό, είναι αυτό που ήταν, είναι και θα είναι μέχρι το τέλος της Γης.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο, είναι η εμμονή των ανθρώπων στη ζωώδη οπτική της μοναδικότητας! Αυτή η οπτική, που αλληλοτρέφεται με τον εγωισμό μας, και που μας βυθίζει στην ψευδαίσθηση πως είμαστε οι μόνοι που αξίζουμε να ζήσουμε, για να μην πω, οι μόνοι που ζούμε στη Γη. Κανένας άλλος πριν από εμάς, κανένας άλλος δίπλα μας, κανένας άλλος μετά από εμάς (τραγικό στοιχείο, απαραίτητο για μυθοπλασίες και θρησκο-ιστορικές μανιοκαταδιώξεις στη ναρκωμένη μοναξιά μας).

Το χειρότερο είναι πως με αυτή τη λογική, όχι μόνο εδώ αλλά σχεδόν σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου, δημιουργούνται νόμοι, γραμμένοι και άγραφοι, που αντί να απελευθερώνουν, "φυλακίζουν" ή και "θανατώνουν" ολόκληρες γενιές. Γιατί, τί άλλο παρά "θάνατος", να είναι η λογική του να χαρακτηρίζεις τον κατατρεγμένο, πεινασμένο, εξαθλιωμένο συνάνθρωπό σου ως "λαθραίο". Ακόμα χειρότερο, αυτός ο χαρακτηρισμός, να οδηγεί σε πράξεις "δολοφονίας" ή "αυτοκτονίας" τέτοιους χαρακτηρισμένους ανθρώπους, μέσα σε θαλάσσια "φέρετρα της ελπίδας".

Η μαμά σου...

Πέρα από την τραγωδία της αναίτιας απώλειας ανθρώπινων ζωών, υπάρχει και μια τραγωδία που πρέπει να αναγνωρίσουμε σύντομα στην κοινωνία μας, πριν γίνει περισσότερο κανιβαλιστική. Αυτή που τοποθετεί στο μυαλό, την καρδιά και τις πράξεις μας, οτιδήποτε άλλο πάνω από την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η αντιστροφή αυτής της συνθήκης, είναι η επανάσταση του μέλλοντος, που πρέπει να φέρουμε στο παρών. Έτσι μόνο, οι παραπάνω απώλειες, θα έχουν ένα νόημα πέρα από το εφήμερο. Το ίδιο και οι ζωές μας.

...και οι υπόλοιποι (και σίγουρα και άλλοι πολλοί)!