Πριν ένα χρόνο, στο ίδιο blog, σου είχα γράψει πως η 17 Νοέμβρη δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση, αλλά η επέτειος για την μεγαλύτερη μη βίαιη αντίδραση του Ελληνικού Λαού ενάντια στην Στρατιωτική Δικτατορία που υπήρχε το 1973.
Ένα χρόνο μετά... δεν θα αλλάξω γνώμη, παρ'όλες τις παρατηρήσεις φίλων ή γνωστών, πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν βίαιη... Καθώς πέρναγαν οι μήνες και μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, πολλά και συνταρακτικά γεγονότα μεσολάβησαν. Γεγονότα που κάθε άλλο παρά ανεπηρέαστους μας άφησαν, αλλά αντιθέτως μας έκαναν να βγούμε επιτέλους από το σπίτι μας, μαζί με τα παιδιά και τους φίλους μας και να συναντηθούμε στις πλατείες όλου του κόσμου...
Η Ιστορία θα κρίνει πολλά, αλλά η εντύπωσή μου είναι πως αυτό που κάποτε ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά, και αναφέρομαι στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973, σήμερα έχει αντίστοιχό της αυτό που εμπνέει όλους όσους υποστηρίζουν με την φυσική ή μη παρουσία τους στις πλατείες. Ναι, αυτό που ονομάστηκε "Κίνημα Αγανακτισμένων" (ή 15Μ ή 15Ο). Και αυτή τη φορά, δεν είναι φαινόμενο Ελληνικό αλλά παγκόσμιο. Και το πιο σημαντικό: κρατάει...
Γιατί αλήθεια αντέχει τόσο; Απλά γιατί έχει τη δύναμή του όχι στις αξίες του σημερινού συστήματος (κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικο-θρησκευτικο-ιδεολογικό πλαίσιο) αλλά στις νέες ιδέες και τη νέα πνευματικότητα που εμφανίζεται δειλά δειλά στις καρδιές και το μυαλό όλο και περισσότερων. Είναι αυτές οι αξίες που τοποθετούν τον άνθρωπο ως κεντρική αξία και απασχόληση, που αρνούνται κάθε μορφή βίας, που υποστηρίζουν την Άμεση Δημοκρατία, που η διαφορετικότητα είναι πλούτος και όχι στίγμα.
Μη με ρωτήσεις τί έγινε μετά... Δεν γνωρίζω... Ούτε και τότε ήξεραν τί θα ακολουθούσε μετά την βιαιότερη καταστολή που γνωρίσαμε ποτέ ως χώρα...
Ξέρω μόνο τούτο: Το παλιό είναι ήδη νεκρό, το νέο έχει αρχίσει ήδη να σχηματίζεται... Και ίσως αυτό να ήταν αντίστοιχα και το 1973 το μόνο που ήξεραν ήδη... Το μέλλον είναι φωτεινό, ακόμα και αν τώρα φαντάζει ως κεράκι στην άβυσσο. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε (τώρα που σου γράφω...) είναι να πιστέψουμε!
Ένα χρόνο μετά... δεν θα αλλάξω γνώμη, παρ'όλες τις παρατηρήσεις φίλων ή γνωστών, πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν βίαιη... Καθώς πέρναγαν οι μήνες και μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, πολλά και συνταρακτικά γεγονότα μεσολάβησαν. Γεγονότα που κάθε άλλο παρά ανεπηρέαστους μας άφησαν, αλλά αντιθέτως μας έκαναν να βγούμε επιτέλους από το σπίτι μας, μαζί με τα παιδιά και τους φίλους μας και να συναντηθούμε στις πλατείες όλου του κόσμου...
Η Ιστορία θα κρίνει πολλά, αλλά η εντύπωσή μου είναι πως αυτό που κάποτε ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά, και αναφέρομαι στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973, σήμερα έχει αντίστοιχό της αυτό που εμπνέει όλους όσους υποστηρίζουν με την φυσική ή μη παρουσία τους στις πλατείες. Ναι, αυτό που ονομάστηκε "Κίνημα Αγανακτισμένων" (ή 15Μ ή 15Ο). Και αυτή τη φορά, δεν είναι φαινόμενο Ελληνικό αλλά παγκόσμιο. Και το πιο σημαντικό: κρατάει...
Γιατί αλήθεια αντέχει τόσο; Απλά γιατί έχει τη δύναμή του όχι στις αξίες του σημερινού συστήματος (κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικο-θρησκευτικο-ιδεολογικό πλαίσιο) αλλά στις νέες ιδέες και τη νέα πνευματικότητα που εμφανίζεται δειλά δειλά στις καρδιές και το μυαλό όλο και περισσότερων. Είναι αυτές οι αξίες που τοποθετούν τον άνθρωπο ως κεντρική αξία και απασχόληση, που αρνούνται κάθε μορφή βίας, που υποστηρίζουν την Άμεση Δημοκρατία, που η διαφορετικότητα είναι πλούτος και όχι στίγμα.
Μη με ρωτήσεις τί έγινε μετά... Δεν γνωρίζω... Ούτε και τότε ήξεραν τί θα ακολουθούσε μετά την βιαιότερη καταστολή που γνωρίσαμε ποτέ ως χώρα...
Ξέρω μόνο τούτο: Το παλιό είναι ήδη νεκρό, το νέο έχει αρχίσει ήδη να σχηματίζεται... Και ίσως αυτό να ήταν αντίστοιχα και το 1973 το μόνο που ήξεραν ήδη... Το μέλλον είναι φωτεινό, ακόμα και αν τώρα φαντάζει ως κεράκι στην άβυσσο. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε (τώρα που σου γράφω...) είναι να πιστέψουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου