Πριν μερικά χρόνια Ηλία μου, είχαμε, οι γονείς σου, την "πολυτέλεια" να πραγματοποιούμε αποστολές ανθρωπιστικού και κοινωνικού χαρακτήρα σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής...
Θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι, το 2002, στην Κένυα. Η πτήση έφτασε στο Ναϊρόμπι αργά το βράδυ, και έτσι το σκοτεινό πέπλο του, μου έκρυψε το πραγματικό πρόσωπο της πρωτεύουσας... Όταν ξημέρωσε, κοίταξα από το παράθυρο του ξενοδοχείου μου και είπα "εντάξει, βλέπει προς τους πίσω δρόμους, που δεν είναι και ό,τι καλύτερο και σε άλλες πόλεις που έχω πάει...". Λίγο μετά, μαζί με τη νονά σου και έναν Κενυάτη φίλο συνοδεία, διασχίζοντας την πόλη για να πάμε στο σταθμό των λεωφορείων, απλά επαναλάμβανα από μέσα μου "...δεν μπορεί, στον άλλο δρόμο θα είναι καλύτερα... δεν μπορεί, στον άλλο δρόμο θα είναι καλύτερα... ".
Δεν ήταν. Πουθενά.
Τότε, η Κένυα, η Ουγκάντα και άλλες "λεηλατημένες" χώρες της Αφρικής και της Ασίας, ήταν από γαμήλιοι προορισμοί έως απλά "ανύπαρκτες" για τους Έλληνες (μην πω για όλη την Ευρώπη...).
Σήμερα, η λεηλασία μας χτύπησε την πόρτα. Και έτσι, περίπου 500.000 παιδιά ζουν στο όριο της φτώχειας, ή κάτω από αυτό. Προφανώς, το ίδιο και οι γονείς τους. Μια πρόσφατη "βόλτα" στην Αθήνα, την πρωτεύουσα, με έκανε να επαναλάβω τα ίδια ακριβώς λόγια που έλεγα τότε στο Ναϊρόμπι: "...δεν μπορεί, στον άλλο δρόμο θα είναι καλύτερα... δεν μπορεί, στον άλλο δρόμο θα είναι καλύτερα... ".
Αλλά δεν ήταν. Πουθενά.
Άλλες χρονιές, αυτή την ημέρα που είναι αφιερωμένη στην καταπολέμηση της φτώχειας, οι "επίσημες" υποστηρίξεις και "φαίνεσθαι" δωρεές, ήταν ψωμοτύρι. Ήταν, έστω και αυτό, μια πράξη "αλληλεγγύης" προς όσους υποφέρουν από την οικονομική φτώχεια. Σήμερα, αυτό που όλοι οι "επίσημοι" προσπαθούν, είναι ακριβώς το αντίθετο: πως να κάνουν αυτά τα νούμερα μεγαλύτερα! Όχι στην Αφρική, στην Ελλάδα!!!
Ο Γκάντι είχε πει πως "η πείνα, είναι η ύψιστη μορφή βίας που μπορείς να επιβάλεις σε μια χώρα". Και είχε δίκιο. Τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι που υποσιτίζονται στην Ελλάδα, μια χώρα που από την ιδία της παραγωγή μπορεί να καλύψει το 80% ή και περισσότερο, των διατροφικών της αναγκών, είναι πάνω από το 20% του πληθυσμού και αυτό ανεβαίνει ανάλογα με τα νούμερα των ανέργων αλλά και των υποαπασχολούμενων.
Υπάρχει απάντηση; Σε αυτή την τεράστια, πραγματικά τεράστια, οικονομική (και κατ'επέκταση ψυχολογική) βία που δεχόμαστε καθημερινά, ώρα με την ώρα, από τους νόμους, τους κρατικούς θεσμούς και μια μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ;
Υπάρχει!
Αύριο που θα πάμε στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ας θυμηθούμε πως την φτώχεια την κουβαλάνε αυτοί, και όχι εμείς. Μέσα στην καρδιά και το μυαλό τους. Μέσα στις καρδιές και τα μυαλά μας.
Εξάλλου, πως να το κάνουμε, είμαστε το 99% και αυτοί είναι το φτωχό 1%!!!
Θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι, το 2002, στην Κένυα. Η πτήση έφτασε στο Ναϊρόμπι αργά το βράδυ, και έτσι το σκοτεινό πέπλο του, μου έκρυψε το πραγματικό πρόσωπο της πρωτεύουσας... Όταν ξημέρωσε, κοίταξα από το παράθυρο του ξενοδοχείου μου και είπα "εντάξει, βλέπει προς τους πίσω δρόμους, που δεν είναι και ό,τι καλύτερο και σε άλλες πόλεις που έχω πάει...". Λίγο μετά, μαζί με τη νονά σου και έναν Κενυάτη φίλο συνοδεία, διασχίζοντας την πόλη για να πάμε στο σταθμό των λεωφορείων, απλά επαναλάμβανα από μέσα μου "...δεν μπορεί, στον άλλο δρόμο θα είναι καλύτερα... δεν μπορεί, στον άλλο δρόμο θα είναι καλύτερα... ".
Δεν ήταν. Πουθενά.
 |
| Κένυα, 2008 |
Τότε, η Κένυα, η Ουγκάντα και άλλες "λεηλατημένες" χώρες της Αφρικής και της Ασίας, ήταν από γαμήλιοι προορισμοί έως απλά "ανύπαρκτες" για τους Έλληνες (μην πω για όλη την Ευρώπη...).
Σήμερα, η λεηλασία μας χτύπησε την πόρτα. Και έτσι, περίπου 500.000 παιδιά ζουν στο όριο της φτώχειας, ή κάτω από αυτό. Προφανώς, το ίδιο και οι γονείς τους. Μια πρόσφατη "βόλτα" στην Αθήνα, την πρωτεύουσα, με έκανε να επαναλάβω τα ίδια ακριβώς λόγια που έλεγα τότε στο Ναϊρόμπι: "...δεν μπορεί, στον άλλο δρόμο θα είναι καλύτερα... δεν μπορεί, στον άλλο δρόμο θα είναι καλύτερα... ".
Αλλά δεν ήταν. Πουθενά.
 |
| από το lifo.gr |
Άλλες χρονιές, αυτή την ημέρα που είναι αφιερωμένη στην καταπολέμηση της φτώχειας, οι "επίσημες" υποστηρίξεις και "φαίνεσθαι" δωρεές, ήταν ψωμοτύρι. Ήταν, έστω και αυτό, μια πράξη "αλληλεγγύης" προς όσους υποφέρουν από την οικονομική φτώχεια. Σήμερα, αυτό που όλοι οι "επίσημοι" προσπαθούν, είναι ακριβώς το αντίθετο: πως να κάνουν αυτά τα νούμερα μεγαλύτερα! Όχι στην Αφρική, στην Ελλάδα!!!
Ο Γκάντι είχε πει πως "η πείνα, είναι η ύψιστη μορφή βίας που μπορείς να επιβάλεις σε μια χώρα". Και είχε δίκιο. Τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι που υποσιτίζονται στην Ελλάδα, μια χώρα που από την ιδία της παραγωγή μπορεί να καλύψει το 80% ή και περισσότερο, των διατροφικών της αναγκών, είναι πάνω από το 20% του πληθυσμού και αυτό ανεβαίνει ανάλογα με τα νούμερα των ανέργων αλλά και των υποαπασχολούμενων.
Υπάρχει απάντηση; Σε αυτή την τεράστια, πραγματικά τεράστια, οικονομική (και κατ'επέκταση ψυχολογική) βία που δεχόμαστε καθημερινά, ώρα με την ώρα, από τους νόμους, τους κρατικούς θεσμούς και μια μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ;
Υπάρχει!
Αύριο που θα πάμε στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ας θυμηθούμε πως την φτώχεια την κουβαλάνε αυτοί, και όχι εμείς. Μέσα στην καρδιά και το μυαλό τους. Μέσα στις καρδιές και τα μυαλά μας.
Εξάλλου, πως να το κάνουμε, είμαστε το 99% και αυτοί είναι το φτωχό 1%!!!
 |
| Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία - ΑΟΡΑΤΟΙ - 2010 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου