SiO2

Σε κοίταζα χτες το απόγευμα, καθώς κάναμε ένα διάλειμμα από το παιχνίδι.
Μου ζήτησες να ανέβεις στο σκαμνάκι για να δεις καλύτερα έξω, το φως...

Δεν χόρταινε το μάτι σου τη θέα, το πράσινο και το καφέ, τον ουρανό και τα αργόσυρτα σύννεφα, τα σκυλάκια στον δρόμο και τις χαμηλές πτήσεις των περιστεριών...

Όλα ήταν μαγικά... Και μια λαχτάρα που υπήρχε μουδιασμένη στα χέρια και τα πόδια σου, που σε κάθε τι νέο στο μάτι, τα έκανε να κουνιούνται με ρίγος χαράς. Να τα περπατήσεις όλα. Να τα αδράξεις όλα. Να συνδέσεις όλες τις αισθήσεις σου με αυτό το "θαύμα" γύρω σου...

Εκεί, ανάμεσα σε αυτό που θα ήθελες και σε αυτό που ήσουν εκείνη τη στιγμή, υπήρχε ένα μόνο εμπόδιο. Ένα λεπτό φύλλο οξειδίου του πυριτίου, λιωμένου μαζί με μερικά ακόμα υλικά και σε μορφή διάφανη...

Έκανες υπομονή, λάτρεψες τη στιγμή της παρατήρησης και αρκέστηκες στις επεξηγηματικές περιγραφές μου για κάθε τί που έβλεπες. Μετά, απλά μου ζήτησες να πάμε έξω. Και έτσι απλά, σαν να μην υπήρξε ποτέ, αυτό το κομμάτι τζάμι έχασε την ιδιότητα του ορίου σου... Έγινε πάλι μια ταπεινή μάζα άμμου...

Καλή ανάσταση από τα όρια λοιπόν!