Ξυπνήματα...

8 Οκτωβρίου 2010...

"Κρύο και Φως..." θα πεις.

"Όπως στις ψηλές κορυφές των βουνών με τα χιλιόχρωμα νερά και τον αέρα που δεν ανάπνευσε ποτέ κανένας άλλος..." θα σου απαντήσω.

Χρειάστηκαν 20 ημέρες γιέ μου για να "ξεμουδιάσω" από την απότομη ανάβαση που είχαμε και οι τρεις μας: η μαμά σου, εσύ και εγώ. Βλέπεις, οι συνήθειες είναι κακή συνήθεια που δύσκολα αλλάζει, αλλά ήρθες εσύ με την ορμή της Ζωής και πήγαμε ψηλά!

Από αυτή τη κορφούλα, ανοίχτηκε μπροστά μου ένα άλλο Τοπίο που πριν έμενε πίσω από τον ορίζοντα. Είναι παράξενα οικείο και άγνωστο μαζί...

Βλέπω τα διάφανα ολογράμματα και άλλων πριν από μένα που το πέρασαν και ο καθένας τους μιλάει για διαφορετικά χρώματα, ήχους και αισθήσεις...

Εδώ βλέπω και τους παππούδες σου ξέρεις, και πλησιάζοντάς τους, ανακαλύπτω το πόσο κοινές ερμηνείες των όσων βιώνω έχω τελικά με τον πατέρα μου... Ίσως γιατί γνωριζόμαστε 35 χρόνια τώρα...

Βλέπω ακόμα και φίλους, που χαίρονται για την ανάβασή μας και εύχονται από καρδιάς: "ειρήνη στην καρδιά σας, φως στη συνείδησή σας"!

"Ειρήνη, Δύναμη και Χαρά και σε εσάς!" θα τους απαντάμε γιέ μου...να τη θυμάσαι αυτή την ευχή!

Καλώς ήρθες στο Ανθρώπινο Γένος!