"η Ζωή αναζητά την εξέλιξη, και όχι την αναπλήρωση του τίποτα"

Εντάξει, μετά από 21 ημέρες προσπάθειας για να μάθω να διαχειρίζομαι καλά τη σχέση με τον γιό μου, όντας βρέφος, σίγουρα είδα πόση προσπάθεια και ενέργεια χρειάζεται όλο αυτό.

Δεν αναφέρομαι μόνο στην προσπάθεια να μην ξεχνάω πόσο ευαίσθητο είναι το σώμα του, μιλάω και για την προσπάθεια να του συμπεριφέρομαι ως ένας άλλος άνθρωπος (και ας είναι ακόμα ανίκανος να ελέγξει τις κινήσεις, ομιλία, αντιδράσεις και φυσικές του ανάγκες...).

Και όλα αυτά μετά από 8 ώρες δουλειάς, 1μισης ώρας οδήγησης, 5 ώρες ύπνου και 24ωρης (στην ουσία) επαγρύπνησης  για το μωρό και για τη μητέρα του (που ακόμα "ταλαιπωρείται" από τα ακόλουθα της καισαρικής και της γέννας γενικότερα). Και να μην ξεχνάμε πως είναι και τέλος του μήνα, έ? No money, no honey....

Εξηγήστε μου πως όλα αυτά μετατρέπονται από "ουρανοξύστες θορύβων" σε "βρεγμένα σπιρτόκουτα" με μόνο μερικά λεπτά ύπνου του πάνω μου?

Κάντε το, πάρτε το παιδί σας αγκαλιά, κοιμίστε το πάνω σας και μετά κλείστε τα μάτια και αφήστε ελεύθερες εικόνες να δημιουργηθούν στο μυαλό σας... Απίστευτο?

Πως γίνεται να έχει τόση επίδραση στη σκέψη μου, μια ζωή που ακόμα δεν μπορεί να εκφραστεί με τους άπειρους τρόπους ενός ενήλικα?

Ίσως στα χέρια μας κρατάμε το πιο σημαντικό κομμάτι του Νοήματος...

Υ.Γ.  ο "Αργεντίνος φίλος" είχε δίκιο:

"η Ζωή αναζητά την εξέλιξη, και όχι την αναπλήρωση του τίποτα".