Σήμερα γιέ μου, το "σωτήριο" (για τη χώρα) έτος 2010, διοργανώνουμε διεθνή αγώνα δρόμου με την ονομασία "Κλασικός Μαραθώνιος". Πλήθος κόσμου, αθλητών και μη, ανάμεσά τους και η πολιτική ηγεσία του τόπου, συμμετείχε στη διαδρομή που πριν από 2.500 χρόνια, ένας αγγελειοφόρος έφερε την είδηση της νίκης των Αθηναίων επί των Περσών από τον Μαραθώνα στην Αθήνα.
Πάντως, νομίζω πως μερικοί μερικοί, έχοντες και κατέχοντες (μειοψηφία), έχουν παρανοήσει τη σημασία του γεγονότος. Τόσο που εδώ και δεκαετίες μας αναγκάζουν (την πλειοψηφία) να κάνουμε καθημερινά έναν "μαραθώνιο". Όχι για να μεταφέρουμε κανένα χαρμόσυνο νέο, απλά για να έχουμε να φάμε... Και το χειρότερο είναι πως αυτό το "εξάγαμε" και σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα σε διάφορα μήκη και πλάτη της Γης, οι πλειοψηφίες να έχουν τον δικό τους "μαραθώνιο" με το τοπικό φολκλορικό χρώμα φυσικά (λέγε με και έθνικ).
Για να επιστρέψω στην Ελλάδα, το Υπουργείο Πολιτισμού, θα ήταν ενδιαφέρον αν στη μνήμη του επανέφερε όχι μόνο ό,τι είχε συμβεί πριν από 2.500 χρόνια, αλλά και ό,τι συμβαίνει εδώ και περίπου 20 χρόνια στους χώρους ευθύνης του. Όπως για παράδειγμα, πως ενώ έχει επίσημα 4.000 οργανικές κενές θέσεις εργασίας, τις καλύπτει με 2.500 συμβασιούχους (μα καλά, μαθηματικά δεν έκαναν στο σχολείο?) που κακοπληρώνει ή δεν πληρώνει καθόλου...
Υ.Γ. Εγώ πάντως όπου ταξίδεψα μέχρι τώρα, είδα πως η πλειοψηφία, δίνει μεγάλη σημασία στα παπούτσια της, ακόμα και αν είναι διαλυμένες σαγιονάρες... (βλ. φωτο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου