Όταν το παιδί ήταν παιδί...

Πλησιάζουν γιορτές... Και το έθιμο είναι ένας Άγιος να φέρνει στα παιδιά δώρα. Μικρά και μεγάλα παιδιά. Για να βοηθηθούμε στο τί να ζητήσουμε, θυμήθηκα μέσω ενός φίλου το παρακάτω κείμενο, που περιγράφει ένα παιδί, όταν ήταν παιδί...

Όταν το παιδί ήταν παιδί
περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά.
Ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι,
το ποτάμι, χείμαρρος
κι η λιμνούλα θάλασσα.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,

δεν ήξερε ότι ήταν παιδί.
Όλα ήταν γεμάτα ζωή
και η ζωή ήταν μία.
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε γνώμη για τίποτα.
Δεν είχε συνήθειες,
καθόταν οκλαδόν, έτρεχε
είχε τσουλούφι στα μαλλιά
και δεν έκανε γκριμάτσες
όταν το φωτογράφιζες.

Κένυα 2008

Όταν το παιδί ήταν παιδί
ήταν η ώρα αυτών των ερωτήσεων.
Γιατί είμαι εγώ κι όχι εσύ;
Γιατί είμαι εδώ και όχι εκεί;
Πότε άρχισε ο χρόνος;
Που τελειώνει το διάστημα;
Δεν είναι η ζωή κάτω απ' τον ήλιο ένα όνειρο;
Αυτό που βλέπω, ακούω και μυρίζω
δεν είναι αντανάκλαση του κόσμου πριν τον κόσμο;
Υπάρχει το κακό και οι κακοί άνθρωποι;
Πως εγώ που τώρα υπάρχω
δεν υπήρχα πριν υπάρξω;
Πως κάποτε εγώ, που είμαι εγώ,
δε θα είμαι πια εγώ;

Από την ταινία του Βιμ Βέντερς, "Τα φτερά του έρωτα", 1987   

Καλές γιορτές και ας σκεφτούμε καλά, και ας νοιώσουμε βαθειά, τί να ζητήσουμε από τον Άγιό μας φέτος...