Φωτ. Εβίτα Παρασκευοπούλου (η μαμά σου...)
Και ανακάλυψα ακόμα μια μονάδα μέτρησης του χρόνου γιέ μου: αυτόν που η ταχύτητα και η φορά των δεικτών του ρολογιού, είναι ανάλογη με τη συχνότητα και τη διάρκεια του γέλιου σου!!!
Και αυτό δεν το παρατήρησα μόνο σε μένα, αλλά και σε όλους όσοι επηρεάζονται πιο άμεσα από την ύπαρξή σου...
Άραγε θα υπάρξει ποτέ ένα ρολόι που να δείχνει την ηλικία μας με βάση τα παιδικά χαμόγελα που εισπράξαμε? Μάλλον ένα ακόμα άλυτο Ανθρώπινο πρόβλημα της Μηχανικής...
Και έχω την υποψία πως σε αυτό, αλλά και στα άλλα άλυτα Ανθρώπινα προβλήματα της Μηχανικής και της Τεχνολογίας, βρίσκεται η φωτεινή ελπίδα για ένα πραγματικά Ανθρώπινο κόσμο... Μην ψάξεις ποτέ στην ευτυχία της μακροοικονομίας ή στην θαλπωρή της τεχνολογίας... Ο οδηγός είναι μέσα σου, βαθειά στην Ανθρώπινη συνείδησή σου.
Οι μήνες σου να γίνουν αμέτρητοι και κυρίως φωτεινοί για σένα και τους γύρω σου, ακριβώς όπως τα αστεράκια που σου αρέσει να χαζεύεις τώρα τελευταία στην αγκαλιά μας.
Η μαμά σου και ο μπαμπάς σου και πολλοί άλλοι φίλοι και συμπορευτές....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου