Υπάλληλος βαριάς, πολύ βαριάς, βιομηχανίας...

Κανονικά, θα έπρεπε να σου γράφω κάθε μέρα. 
Αλλά δεν προλαβαίνω... 
Όχι γιατί δουλεύω, δεν δουλεύω τώρα... 
Ούτε γιατί είμαστε συνέχεια μαζί... 
Απλά δεν προλαβαίνω τα όσα συμβαίνουν κάθε μέρα δίπλα μας. Και δεν αναφέρομαι στο αν έχει ήλιο ή συννεφιά, ή αν ήρθαν οι εκπτώσεις (ε και;) 

Αλλά αυτό το θεματάκι σήμερα, είναι από αυτά που με αγγίζουν πολύ προσωπικά. Όχι μόνο ως επαγγελματία, αλλά και ως ανθρωπιστή... 

Χρόνια τώρα ο Πολιτισμός στην Ελλάδα, θεωρείται η "βαριά βιομηχανία" του τόπου. Κάθε λογής πολιτικός, πολιτικάντης και πολιτικοδήθεν, δεν χάνει ώρα και στιγμή να μη το μνημονεύσει. Ειδικά όταν "θίγεται" η "εθνική περηφάνια", "η εθνική ταυτότητα" και άλλα τέτοια κενής έννοιας λεκτικά πυροτεχνήματα που βγαίνουν από το στόμα τους. 

Η πραγματικότητα τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον που βιώνω από πρώτο χέρι, στον χώρο της πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι Ηλία μου η "πίσω αυλή" της ...βαριάς βιομηχανίας. 

Άνθρωποι που εργάζονται με μεράκι, με αγάπη για το πιο μικρό και ανεπαίσθητο αντικείμενο που φέρει μια μοναδική ιστορία ως τις μέρες μας, απαξιώνονται καθημερινά από το ίδιο το κράτος που τους προσλαμβάνει ως "επιστημονικό προσωπικό υψηλής εξειδίκευσης"... 

Θήβα 2013 - Φωτ. Νίκος Στεργίου

Οι υπάλληλοι του ΥΠΠΟ, μέχρι και το 1995 που εφαρμόστηκε το πρώτο "ενιαίο" μισθολόγιο στο Δημόσιο τομέα, ήταν οι προτελευταίοι σε ύψος αποδοχών, πριν από τους υπαλλήλους του υπουργείου Γεωργίας. Λογικό; Φυσικά, είπαμε, ο Πολιτισμός και η Φύση και τα αγροτικά προϊόντα, κύριοι λόγοι τουριστικής ανάπτυξης, είναι η βαριά βιομηχανία, και άρα οι "εργάτες" της θα έχουν τους ανάλογους μισθούς. Έχεις διαβάσει εσύ ποτέ, αξιοπρεπείς μισθούς για "εργάτες βαριάς βιομηχανίας"; Ποτέ...

Πριν 10 χρόνια, το ΥΠΠΟ, λειτουργούσε με 4000 κενές οργανικές θέσεις, που συμπλήρωνε με 2.500 συμβασιούχους όλων των ειδικοτήτων κάθε χρόνο. Παράλογο; Καθόλου, μιας και με αυτή την τακτική, "εγκλώβιζε" σταθερά μια μερίδα της κοινωνίας σε πελατειακές σχέσεις. Και για την αποφυγή "εκρήξεων", μονιμοποιούσε μερικούς από αυτούς ανά δέκα με δεκαπέντε χρόνια... 

Θήβα 2013 - Φωτ. Νίκος Στεργίου

Το 2013, σωτήριο έτος success story, απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, μόνιμοι σχεδιαστές των αρχαιολογικών υπηρεσιών, και έτσι, έμειναν μόλις 33 για να εξυπηρετήσουν 66 υπηρεσίες. Παράλογο; Καθόλου, μιας και οι διαδικασίες fast track για τα μεγάλα τεχνικά έργα, μετέφεραν αρμοδιότητες από τις εφορείες αρχαιοτήτων, στις τεχνικές εταιρείες. Τα έργα που έχει στην επιστασία της όμως η αρχαιολογική υπηρεσία και αφορά την πλειοψηφία των σωστικών ανασκαφών, ποιός θα τα σχεδιάσει; Μα φυσικά, ο μισός σχεδιαστής που δεν απολύθηκε. (πρακτικά, για να καταλάβεις, μισός σχεδιαστής ανά νομό περίπου...)

Θήβα 2012 - Φωτ. Νίκος Στεργίου

Θυμάμαι ακόμα, μια περίοδο που δόθηκε η δυνατότητα να προσληφθούν συνάδελφοι με συμβάσεις αορίστου χρόνου, πριν από 5 με 8 χρόνια. Τότε, υπήρχε ο όρος "πάγιες και διαρκείς ανάγκες". Τώρα πια, λένε πως η βαριά βιομηχανία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, δεν έχει τέτοιες ανάγκες. Γιατί απλά σχεδιάζουμε το μέλλον με την οπτική του περασμένου αιώνα: την κληρονομιά μας την θάβουμε ή την αποθηκεύουμε για να την βρούνε σε ανασκαφές ξανά, μετά από 200 χρόνια... 

Πόσο ρεαλιστικά φαίνονται τα ουτοπικά λόγια του Μανώλη Ρασούλη: η Ελλάδα πρέπει να γίνει η Ελβετία του Πολιτισμού!