"Χτύπα μια φορά την ημέρα τη γυναίκα σου, ξέρει αυτή..."

Σήμερα κυπαρισσάκι μου είναι μια σημαντική ημέρα υπενθύμισης...Είναι η Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στη Βία κατά των Γυναικών.... Αυτά από τον ΟΗΕ (αν δεν υπάρχει όταν μεγαλώσεις, ρώτα με να σου πω...). Και εδώ θα βρεις τη δική μου ματιά...

Μια Γυναίκα σε έφερε στον κόσμο, όπως και όλη την Ανθρωπότητα... Μια διαδικασία "μαγική" και ένα ψυχοσωματικό δέσιμο που εμάς τους άντρες μας αφήνει πάντα άφωνους, αμήχανους και με ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μας, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι...

(φωτογραφία: Εβίτα Παρασκευπούλου)

Οι Γυναίκες, που λατρεύτηκαν στην αρχαιότητα ή και μέχρι και σήμερα σε ορισμένες περιοχές και κοινωνίες, ως μικρές "θεές", ακριβώς λόγω όλων αυτών των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους (τρυφερότητα, ερωτισμός, κύηση, μητρότητα, αφοσίωση κλπ...). Κάποτε υπήρχαν μητριαρχικές κοινωνίες (ίσως ακόμα να υπάρχουν αλλά να μην ομολογούνται...). Προσωπικά προτιμώ μια Ανθρώπινα ισότιμη κοινωνία πάντως. Ανθρώπινα ισότιμη ξαναλέω... (η επανάληψη, μήτηρ μαθήσεως...)

Αυτές τις Γυναίκες, σε όλο τον κόσμο, τις βιάζουν οι άνδρες, τις βιάζουν άλλες γυναίκες, τις βιάζουν οι θρησκείες, οι πολυεθνικές, οι στρατοί... Τελικά τις βιάζει ο τρόπος που ζούμε, αυτό το Απάνθρωπο σύστημα αξιών με τα χίλια πρόσωπα και την ίδια κρύα, τρίχωρη καρδιά: Χρήμα, Βία και Σεξ.

Προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο στη σωματική βία, αλλά και στην οικονομική, τη φυλετική, την ηθική, τη θρησκευτική και την ψυχολογική.

Την ίδια Βία δεχόμαστε όλοι μας τελικά, άνδρες και γυναίκες αυτής της εποχής της ανθρωπότητας, απλά σήμερα ας επικεντρωθούμε στις Γυναίκες, καθώς σε πολλές κοινωνίες ακόμα, υπόκεινται σε περισσότερες μορφές βίας από ότι οι Άνδρες.

Εδώ ακριβώς ξεκινάει η ελπίδα γιέ μου, όπως λένε και κάποιες γυναίκες από την Mar de Plata...
Όλες οι μορφές βίας εκδηλώνονται ως άρνηση της πρόθεσης και της ελευθερίας του άλλου ανθρώπου, ως πράξη υποταγής του ατόμου ή ανθρώπινων ομάδων, εξαιτίας της οπτικής του "ζωώδους" και  αρνούμενου της οπτικής του "ανθρώπινου", στερώντας τους το δικαίωμα στην ελευθερία, την ευτυχία και, τελικά, στη ζωή.

Αναγνωρίζουμε καταστάσεις ανισότητας, αδικίας και υποταγής των γυναικών στην κοινωνία μας και υποστηρίζουμε πως είναι απαραίτητο να ξεπεραστεί η βία λόγω φύλου στη διαδικασία του εξανθρωπισμού του κόσμου.

Θέλουμε να αυξηθεί η συνείδηση της ενεργής Μη Βίας, που μας επιτρέπει να απορρίψουμε και να ξεπεράσουμε όλες τις μορφές βίας (οικονομική, σεξουαλική, εθνοτική, θρησκευτική, φυσική, ηθική και ψυχολογική).

Αυτή η ευαισθησία γιέ μου, μπορεί να καλλιεργηθεί σε βάθος και να εμπνεύσει τις κοινωνίες, ανοίγοντας το δρόμο για ένα μελλοντικό Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος, ενωμένο μέσα στην πολυμορφία του. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να ενώσουμε τις προσπάθειές μας και να πάρουμε στα χέρια μας την ευθύνη για την αλλαγή του κόσμου, ξεπερνώντας τη βία, με βαρύτητα στις πόλεις μας και τις οικογένειές μας, ώστε να υπάρχει μια πιο άμεση και μακρόπνοη επιρροή του έργου μας.


Και για όσους τυχόν επιμείνουν στα αρνητικά χαρακτηριστικά των γυναικών που γνώρισαν ή κάνουν παρέα τώρα, παραθέτω μια φράση του αγαπημένου μου συγγραφέα (Λιβανέζο και Μουσουλμάνο) Καλίλ Γκιμπράν: "αυτός που δεν συγχωρεί σε μια γυναίκα τα μικρά της ελαττώματα, δεν θα απολαύσει ποτέ τις μεγάλες αρετές της..."

"one of these mornings"

Ο τίτλος γιέ μου σημαίνει "ένα από αυτά τα πρωϊνά" και είναι τραγούδι του Moby...

Αφορμή ήταν η χθεσινή ημέρα για τα δικαιώματα των παιδιών... Μια ημέρα που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου 1989. Ανάμεσά τους ορίζει τα δικαιώματά σου για υγεία, εκπαίδευση, προστασία, πρόσβαση σε καθαρό νερό και υγιές φαγητό και άλλα πολλά.

Τα περισσότερα από αυτά, αν όχι όλα, θα έχεις πραγματικά τη δυνατότητα να τα ζήσεις, τουλάχιστον με πολύ περισσότερες πιθανότητες από εκατομμύρια άλλα παιδιά στον πλανήτη.

Η πραγματικότητα που βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών σήμερα όμως, είναι εντελώς διαφορετική από όσα ορίζει και προτρέπει η Διεθνής Σύμβαση. Εκατομμύρια παιδιά ζουν σε άθλιες συνθήκες υγιεινής, διατροφής και πόσιμου νερού ενώ πολλά από αυτά κάθε χρόνο πεθαίνουν για λόγους που στις "αναπτυγμένες" χώρες έχουν εκλείψει εδώ και 100 χρόνια (από τώρα που σου γράφω 100, φαντάσου όταν τα διάβάζεις πόσα ακόμα...).

Ενδεικτικά σου λέω πως στις Υποσαχάριες χώρες της Αφρικής, κάθε 30 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί ηλικίας 0-5 ετών από Ελονοσία, μια ασθένεια που μεταδίδεται μέσω ενός κουνουπιού και που στην Ευρώπη έχει εκλείψει από τα τέλη του 19ου αιώνα....

Για όλα αυτά, πιστεύουμε πως είμαστε τελικά αδύναμοι να τα αλλάξουμε, γιατί αφορούν μεγάλες μάζες ανθρώπων, πιθανά μακρυά από εμάς, και "δόξα τω Θεώ" εμείς τα έχουμε ξεπεράσει αυτά....

"Δεν υπάρχει εξέλιξη, αν δεν είναι από όλους και για όλους" λέει ο Αργεντίνος φίλος.

Και εκτός από τον πενιχρό οβολό μας που σε πολλές "ανεπτυγμένες" κοινωνίες καλύπτει τις ενοχές μας (γιατί άραγε) προς την "ανακούφιση των πτωχών μικρών αδελφών μας", υπάρχει και άλλος τρόπος και μάλιστα πιθανά και πιο αποτελεσματικός:

Ο ίδιος ο ΟΗΕ έχει δηλώσει πως "αν οι δαπάνες σε εξοπλισμούς μειώνονταν κατά 10% παγκοσμίως, θα λύνονταν το πρόβλημα της πείνας σε όλο τον πλανήτη!"

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως τουλάχιστον, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΠΛΕΟΝ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ!!!

Οπότε, ας μη μάθεις να είσαι υποκριτής γιε μου, όπως γίναμε εμείς. Γιατί υπάρχει λύση και είναι εφικτή!!! Και να δεις, πως "μια από αυτά τα πρωϊνά" η πλειοψηφία του κόσμου θα την διεκδικήσει!!!

STOP FEEDING THE WAR MACHINE!
(σταματήστε να "ταΐζετε" τη μηχανή του πολέμου)

 START FEEDING PEOPLE!!!
(αρχίστε να ταΐζετε τους ανθρώπους)

Πολιτικώς Ανυπάκουος...

Κάθε χρόνο την ίδια ημέρα στην Ελλάδα, θυμόμαστε γιέ μου ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της πρόσφατης Εθνικής μας Ιστορίας.

Το 1973, η Ελλάδα βρισκόταν υπό Στρατιωτική Δικτατορική Κατοχή. Όλη? Όχι, ένα μικρό "χωριό" αντιστεκόταν σθεναρά και για πάντα... Αυτό το χωριό το έλεγαν "φοιτητικό" καθώς εκεί ζούσαν ένας περίεργος λαός, οι "φοιτητές". Αρκετές φορές οι φοιτητές είχαν έρθει σε ρήξη με τους Δικτάτορες κυρίως με πορείες, συνθήματα στους τοίχους, ανοικτές συζητήσεις και διανομή φυλλαδίων και διάφορους άλλους ευφάνταστους τρόπους που καταδείκνυαν το διανοητικό "μπλοκάρισμα" των Δικτακτόρων.

Η τακτική που είχαν χρησιμοποιήσει μέχρι τότε ήταν αυτή της Πολιτικής Ανυπακοής...

Το ίδιο ακολούθησαν και τις 3 ημέρες που έμελλε να είναι οι πλέον σημαντικές αλλά δυστυχώς και οι πιο αιματηρές για τους ίδιους στον μακρόχρονο αγώνα τους...

Στις 14 Νοεμβρίου 1974, αποφάσισαν να συγκεντρωθούν στον προστατευμένο από το Ακαδημαϊκό Άσυλο χώρο του Πολυτεχνείου στην Αθήνα. Ένα Άσυλο που ούτε οι Γερμανοί κατακτητές πριν χρόνια δεν είχαν τολμήσει να προσβάλλουν.

Συγκεντρωμένοι οι φοιτητές εκεί, είχαν τη δυνατότητα να διαμαρτυρηθούν όχι μόνο για τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους των Δικτατόρων, αλλά και για το ίδιο το καθεστώς που είχαν επιβάλλει με τη Βία (όλων των ειδών...). Και δεν ήταν μόνοι τους... Πολύς κόσμος βρήκε την ευκαιρία να βγει στους δρόμους και να τους υποστηρίξει, εκφράζοντας έτσι την πλειοψηφία της Δημοκρατίας ενάντια στη μειοψηφία της Βίας.

(φωτογραφία ΑΠΕ)

3 ημέρες αργότερα, τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου, η κατάληψη του Πολυτεχνείου της Αθήνας, τερματίστηκε με τον πιο βίαιο τρόπο, στοιχίζοντας τη ζωή σε πάρα πολλούς φοιτητές... Οι Δικτάτορες εισέβαλλαν στο Πολυτεχνείο με άρματα μάχης, με ειδικές δυνάμεις του στρατού και με αστυνομικούς, και όσοι γλύτωσαν από τις σφαίρες, έπεφταν στα χέρια των μαυρασφαλιτών στις εξόδους...

Στο όνομα όσων σκοτώθηκαν εκείνη τη νύχτα, πολλοί ήταν εκείνοι που θέλησαν να δικαιολογήσουν αργότερα, τη δική τους πυρετώδη βίαιη δράση... Στο όνομά τους επίσης, πολλοί θέλησαν αργότερα να δικαιολογήσουν ιστορικά τη βία, ό,τι τάχα αυτο το μακελειό ήταν ακόμα μια απόδειξη πως "η Βία είναι η μαμή της Ιστορίας"...

Να το ξέρεις γιέ μου, πως τα σκοτεινά μονοπάτια της εκδίκησης και της μνησικακίας, είναι σκοτεινά γιατί ανήκουν στις σπηλιές της προϊστορίας. Και πως η Βία, είναι το μέσο για να βαλτώσουμε εκεί όλοι οι Άνθρωποι.

Η Βία φέρνει Βία και από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τη σημασία αυτής τη έκφρασης, το σταμάτημα του κύκλου της Βίας, είναι μια βαθειά ηθική υποχρέωση και αξία για όλους μας. 

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου εκείνες τις ημέρες, ήταν η μεγαλύτερη έκφραση πολιτικής ανυπακοής και μη βίαιης δράσης που είχε ζήσει η Ελλάδα (γιατί και τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν χιλιάδες άλλων αγωνιστών που έκαναν το δικό τους όμοιο αγώνα, ανάμεσά τους και οι παππούδες σου...). Και ας θέλουν κάποιοι να το δείξουν ως τη μεγαλύτερη έκφραση "δικαιολογημένης λαϊκής άμυνας", δηλαδή Βίας.

Υ.Γ. Ο Ινδός φίλος (δολοφονημένος και αυτός...) είχε πει:
"Μπορώ να σκεφτώ πολλούς σκοπούς για τους οποίους είμαι πρόθυμος να πεθάνω, αλλά κανέναν για να σκοτώσω...".

"Free at last, free at last, oh Mighty, free at last!!!"

Γιε μου, σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα για όλους όσους πιστεύουμε στη δύναμη της Μη Βίας. Σήμερα είναι μια ημέρα γιορτής!

Και αυτό γιατί μετά από επτά (7) συνεχή χρόνια σε κατ' οίκον περιορισμό, αφέθηκε ελεύθερη μια από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης ιστορίας της Μη Βίας.

Η Αούνγκ Σαν Σούου Κίι, μια γυναίκα με τεράστια ψυχική δύναμη, με μεγάλη πίστη στην ηθική της Μη Βίας και στα θετικά στοιχεία του λαού της. Τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης (για όσα είχε ήδη κάνει και θα συνέχιζε να κάνει, όχι σαν μερικούς μερικούς που το πήραν χωρίς καν να στηρίξουν έστω "λογοτεχνικά" τη δύναμη της μη βίας και της ειρήνης...) το οποίο δεν της παραδόθηκε ποτέ...

Φωτογραφία Steve McCurry.

Και όταν ο άντρας της πέθαινε σε νοσοκομείο του εξωτερικού, δεν της επετράπηκε να τον δει, ούτε αυτόν ούτε τα παιδιά της... Και όμως, αυτή, δεν σταμάτησε να μιλάει για τη δύναμη της ενότητας, της μη βίας και της ειρήνης. Δεν σταμάτησε να έχει πίστη πως μια μέρα, η δικτατορία στη χώρα της θα πέσει και πως τότε, εκείνη την κρίσιμη ώρα, δεν θα πρέπει να υπερισχύσουν οι δυνάμεις της μνησικακίας, της εκδίκησης και της ανταπόδοσης. Αντιθέτως, θα πρέπει να χτίσουν μια κοινωνία στηριζόμενη στην πραγματική Δημοκρατία, στην πραγματική ελευθερία έκφρασης και στην ηθική της Μη Βίας. Αυτός εξάλλου ήταν και το όνομα του κινήματος που ηγήθηκε: το κίνημα για τη Δημοκρατία και τη Μη Βία.

Η ίδια είπε στους συγκεντρωμένους φίλους της έξω από το σπίτι της, μόλις της ανακοίνωσαν την άρση του περιορισμού: «Υπάρχει μια στιγμή που πρέπει να είμαστε σιωπηλοί και μια στιγμή για να μιλήσουμε. Οι άνθρωποι πρέπει να εργαστούν ενωμένοι. Μόνο τότε μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο μας».

Φωτογραφία ΑΠΕ.

Σαν την Αούνγκ Σαν Σούου Κίι, υπάρχουν και άλλες μορφές στη σύγχρονη Ιστορία της Μη Βίας. Άνθρωποι που αναγνώρισαν τη δύναμή της και τη χρησιμοποίησαν για να δώσουν μια άλλη διάσταση στην ανθρώπινη δημιουργία, κοινωνικά και προσωπικά. Έδωσαν νόημα στη δράση, νόημα που πηγαίνει πιο μακρυά από τις μηχανικές συμπεριφορές, τις ζωώδεις αναφορές του συστήματος που ζούμε αλλά και της πεπερασμένης σωματικής μας ύπαρξης. Και εδώ μπορείς να δεις μερικούς ακόμα...

Όπως έλεγε και ο M. L. King: "Free at last, free at last, oh Mighty, free at last!!!"

Υ.Γ. προσωπικά πιστεύω πάντως, πως αυτή η γυναίκα (και άλλοι σαν κι αυτήν), ήταν πάντα ελεύθερη, οι αλυσοδεμένοι είναι όσοι  κράτησαν το σώμα της περιορισμένο στο σπίτι της και η ανθρώπινη μνήμη τους έχει ήδη ρίξει στα σκοτάδια της λήθης...

Νοτιάς...

Ταξιδιάρης Νοτιάς γιέ μου... όπως αυτός που σε έφερε πριν ένα μήνα!

Τυπική Δημοκρατία...

Γιέ μου όταν μεγαλώσεις θα σου λέω:
"μια φορά κι έναν καιρό, όταν ήσουν πολύ μικρούλης, βίωσες τις πρώτες σου εκλογές... Περήφανοι γονείς, θα πάνε με τα χαρούμενα παιδιά τους (μιας και θα ακολουθήσει βόλτα στον ήλιο) να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα και να εκλέξουν αυτούς που θα τους αντιπροσωπεύσουν για τα επόμενα 4 χρόνια στα νομικά κοινωνικά και ατομικά τους δικαιώματα.... Πάντα βέβαια με βάση αυτά που έχουν ανακοινώσει οι υποψήφιοι... Και μετά, όλοι χαρούμενοι και με πλήρη ευτυχίας την κατάλληλα εκπαιδευμένη δημοκρατική τους συνείδηση, θα συνεχίσουν τις ζωές τους, ήσυχοι ότι το κοινωνικό και ατομικό τους μέλλον είναι διασφαλισμένο..."

Και κάπου εκεί, θα καταλάβεις πόσο παραμύθι είναι όλο αυτό... Και ξέρεις γιατί? Ο καημένος ο Ρουσσό, κοντά 300 χρόνια πίσω, έλεγε πως στη Δημοκρατία υπάρχει (ή τουλάχιστον έτσι πρέπει) ένα είδος κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα σε αυτόν που εκλέγει και αυτόν που εκλέγεται... Σωστοοοός... Μόνο που στις μέρες μας (εδώ και αρκετά χρόνια είναι η αλήθεια) μας έχουν πείσει πως αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο έχει ισχύ 1 μήνα (προεκλογικά δηλαδή και μέχρι τις εκλογές) κάθε 4 χρόνια!!!! Αλλά... μια στιγμή, αυτό αντίκειται στον όρο "δημοκρατία"... Άρα, για τί είδους Δημοκρατία μιλάμε? Χμ... εγώ και πολλοί άλλοι την αποκαλούμε "Τυπική Δημοκρατία".

Σου παραθέτω το απόσπασμα εκείνο του "Ανθρωπιστικού Εγγράφου", που αναφέρεται στην Τυπική και την Πραγματική Δημοκρατία, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι Ανθρωπιστές σε όλο τον κόσμο...

"Τυπική δημοκρατία και πραγματική δημοκρατία
Οριστικά καταστράφηκε το κτίσμα της δημοκρατίας με την κατάρρευση των κύριων βάσεών της: της ανεξαρτησίας ανάμεσα στις εξουσίες, της αντιπροσώπευσης και του σεβασμού στις μειοψηφίες. Η θεωρητική ανεξαρτησία ανάμεσα στις εξουσίες είναι ένα ψέμμα. Αρκεί να αναζητήσουμε στην πρακτική την προέλευση και τη σύνθεση καθεμιάς από αυτές, για να αντιληφθούμε τις στενές σχέσεις που τις συνδέουν. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αποτελούν μέρος ενός ίδιου συστήματος. Έτσι που οι συχνές κρίσεις που οφείλονται στην επιβολή της μιας εξουσίας σε άλλη, στις υπερβάσεις λειτουργιών, στη διάβρωση και στην αρρυθμία, αντανακλούν τη συνολική, οικονομική και πολιτική κατάσταση μιας δεδομένης χώρας.
Όσον αφορά στο αντιπροσωπευτικό σύστημα: Την εποχή της παγκόσμιας επέκτασης της ψήφου, υποθετικά υπήρχε μια μόνο πράξη ανάμεσα στην εκλογή και την ολοκλήρωση της εντολής στους εκπρόσωπους του λαού. Αλλά καθώς πέρασε ο καιρός έγινε ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια πρώτη πράξη μέσω της οποίας πολλοί εκλέγουν λίγους και μια δεύτερη πράξη στην οποία αυτοί οι λίγοι προδίδουν τους πολλούς, εκπροσωπώντας συμφέροντα ξένα από την εντολή που δέχτηκαν. Αυτό το κακό ήδη φωλιάζει στα πολιτικά κόμματα που περιορίστηκαν σε κεφαλές αποχωρισμένες από τις ανάγκες του λαού. Ήδη, στον κομματικό μηχανισμό, τα μεγάλα συμφέροντα χρηματοδοτούν υποψήφιους και υπαγορεύουν τις πολιτικές που αυτοί θα πρέπει να ακολουθήσουν. Όλα αυτά δείχνουν μια βαθιά κρίση στην ιδέα και στην εφαρμογή τού αντιπροσωπευτικού συστήματος.
Οι ανθρωπιστές αγωνίζονται για να μετατρέψουν την πρακτική του αντιπροσωπευτικού συστήματος, δίνοντας τη μεγαλύτερη σημασία στα λαϊκά συμβούλια, στο δημοψήφισμα και στην άμεση εκλογή των υποψηφίων. Υπάρχουν ακόμη σε πολλές χώρες νόμοι που υπάγουν ανεξάρτητους υποψήφιους σε πολιτικά κόμματα, ή ακόμη τους επιβάλουν οικονομικά προσχήματα ή περιορισμούς για να παρουσιαστούν μπροστά στη βούληση της κοινωνίας. Κάθε Σύνταγμα ή νόμος που αντιτίθεται στην πλήρη ικανότητα του πολίτη να εκλέξει και να εκλεγεί, κοροϊδεύει ριζικά την πραγματική Δημοκρατία που βρίσκεται πάνω από κάθε νομικό κανόνα. Και αν θέλουμε να μιλάμε για ισότητα ευκαιριών, τα μέσα διάδοσης πρέπει να βρίσκονται στην υπηρεσία του πληθυσμού κατά την προεκλογική περίοδο στην οποία οι υποψήφιοι εκθέτουν τις προτάσεις τους, παρέχοντας σε όλους ακριβώς τις ίδιες ευκαιρίες. Απ’ την άλλη μεριά, πρέπει να επιβληθούν νόμοι πολιτικής υπευθυνότητας μέσω των οποίων όλοι όσοι δεν τηρούν όσα υποσχέθηκαν στους εκλογείς τους να υποβάλλονται στην πιθανότητα στέρησης του δικαιώματος, καθαίρεσης ή πολιτικής δίκης. Γιατί η εναλλακτική μέθοδος, που σήμερα ισχύει, μέσω της οποίας τα άτομα ή τα κόμματα που δεν τηρούν όσα υποσχέθηκαν θα πρέπει να περάσουν από τη δοκιμασία της κάλπης σε μελλοντικές εκλογές, δεν εμποδίζει καθόλου τη δεύτερη πράξη της προδοσίας στους αντιπροσωπευόμενους. Όσον αφορά στην άμεση γνωμοδότηση για θέματα επείγοντα, κάθε μέρα υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες για την τεχνολογική της εφαρμογή. Αυτό δε σημαίνει περισσότερες σφυγμομετρήσεις, αλλά να διευκολυνθεί η συμμετοχή και η άμεση ψήφος με εξελιγμένα ηλεκτρονικά μέσα και υπολογιστές.
Σε μια πραγματική Δημοκρατία, πρέπει να δίνονται στις μειονότητες οι εγγυήσεις που είναι απαραίτητες για την αντιπροσώπευσή τους, όμως επίσης, πρέπει να παρθεί κάθε μέτρο που να ευνοεί στην πράξη την ένταξη και την εξέλιξή τους. Σήμερα, οι καταδιωκόμενες από την ξενοφοβία και τη διάκριση μειονότητες ζητούν αγωνιωδώς την αναγνώρισή τους και μ’ αυτήν την έννοια, είναι υπευθυνότητα των ανθρώπων να φέρουν αυτό το θέμα στο προσκύνιο των συζητήσεων, ξεκινώντας τον αγώνα σε κάθε τόπο, μέχρι να νικήσουν τους φανερούς ή καλυμμένους νεοφασισμούς. Τελικά, ο αγώνας για τα δικαιώματα των μειονοτήτων είναι αγώνας για τα δικαιώματα όλων των ανθρώπινων όντων.
Όμως επίσης, μέσα σε μια χώρα υπάρχουν ολόκληρες επαρχίες, ζώνες ή αυτόνομες περιοχές που υφίστανται την ίδια διάκριση των μειονοτήτων χάρη στο συγκεντρωτικό Κράτος, σήμερα αναίσθητο όργανο στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου. Κι αυτό θα πρέπει να σταματήσει όταν μπει σε κίνηση μια ομοσπονδιακή δύναμη, στην οποία η πραγματική εξουσία θα επιστρέψει στα χέρια αυτών των ιστορικών και πολιτιστικών οντοτήτων. Τελικά, το να δίνεται προτεραιότητα στα θέματα του κεφαλαίου και της εργασίας, στα θέματα της πραγματικής Δημοκρατίας και στους στόχους της αποκέντρωσης του κρατικού μηχανισμού σημαίνει να κατευθύνεται ο πολιτικός αγώνας προς τη δημιουργία ενός καινούριου τύπου κοινωνίας. Μιας κοινωνίας εύκαμπτης και σε συνεχή αλλαγή, σύμφωνα με τις δυναμικές ανάγκες των λαών, που σήμερα ασφυκτιούν από την εξάρτηση." 

Σε κούρασα σήμερα, αλλά νομίζω πως αξίζει η ακτινοβολία της οθόνης σου να έχει και μερικά σκεπτόμενα pixels.

Συμφιλίωση

Με αφορμή το σωματικό θάνατο του φίλου μου, μπήκα σε μια διαδικασία συμφιλίωσης με αυτό το γεγονός αλλά και με μερικά άλλα που ξεκούφαιναν τον ψυχισμό μου κυρίως όταν ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ...

 

Ξέρεις γιέ μου, η συμφιλίωση στις μέρες μας - πάντα το σωτήριο έτος 2010 - είναι μια έννοια πολύ παρεξηγημένη. Όχι τυχαία, θεωρείται συνώνυμο της αδυναμίας, της δειλίας, της ανικανότητας και της "ευκολίας". Η λέξη "τυχαία", αναφέρεται στην συνολική οπτική της ανθρώπινης ζωής που μας προσφέρει αυτό το σύστημα που βιώνουμε σήμερα (2010 είπαμε), ένα σύστημα που στηρίζεται στη Βία, το Χρήμα και τη ζωοκεντρική θεώρηση του Ανθρώπινου Γένους.

Εγώ θα σου μιλήσω για τη δύναμη της συμφιλίωσης. Την ικανότητά της να αποδεσμεύει το μυαλό και την καρδιά από τις αλυσίδες τους. Αυτές των επιλογών ή των τυχαίων συμβάντων του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, ακόμα και του μέλλοντος...

Υπάρχουν πράγματα που μετά από στιγμές ή χρόνια, κοιτώντας τα θα θέλαμε να τα είχαμε κάνει διαφορετικά, και αυτό μας γεμίζει θλίψη ή πόνο. Το ίδιο και με πράγματα που κάνουμε τώρα που σου γράφω ή που διαφαίνονται ότι θα συμβούν στο άμεσο ή όχι μέλλον μας.

Η συμφιλίωση έρχεται όχι για να συγχωρήσει εμάς ή τους άλλους ή το σύστημα. Έρχεται για να βοηθήσει στην κατανόηση όσων συνέβησαν ή συμβαίνουν και στην απόφαση του τί μέλλον θα επιλέξουμε από εδώ και στο εξής. Ένα μέλλον αλυσοδεμένο και καταδικασμένο για αυτό σε μια φθίνουσα εγω-κεντρομόλα σπείρα ή ένα μέλλον γεμάτο ικανότητες και δημιουργία μέσα από μια ανοδική εγω-φυγόκεντρη εξέλιξη?

 Ο Αργεντίνος φίλος έλεγε: "Αγάπα την πραγματικότητα που χτίζεις και ούτε ο θάνατος δεν θα μπορέσει να σταματήσει το πέταγμά σου".

...για τον Ανδρέα.

Γιέ μου, σήμερα θέλω να μη σου γράψω πολλά, μόνο δυο τρεις γραμμές και μια φωτογραφία... Για έναν φίλο που ξεκίνησε ένα άλλο ταξίδι...

Και μια ευχή: να συναντήσεις στη ζωή σου φίλους όπως εγώ τον Ανδρέα που "έφυγε" από το σώμα του την Κυριακή.

Το ταξίδι της ζωής του...
(πολλές μικρές ιστορίες μέσα σε 14 χρόνια φιλίας που θα στις διηγηθώ άλλη φορά)

Σε ευχαριστούμε Ανδρέα μας για όλα όσα έκανες μαζί μας...
Είσαι ελεύθερος.

Φως στη καρδιά και τη συνείδησή μας.

Νοσταλγία.

Χμ... Τσαγκαροδευτέρα γιέ μου η χτεσινή ημέρα, ήταν και Πρώτη του μήνα, μια κούραση μου ήρθε, λες και ήρθε μαζεμένο όλο το 2010 ξαφνικά στη μνήμη του σώματός μου.

Είχα μια παράξενη αίσθηση λοιπόν χτες, ίσως από το παραπάνω γεγονός, και με έπιασε μια μελαγχολία που είχα καιρό να νοιώσω... Μου ήρθαν στη μνήμη (μυαλού και καρδιάς) κυρίως εικόνες απο την περσινή χρονιά, πράγματα που έκανα μαζί με φίλους, η διαδρομή στα Βαλκάνια (το Βαλκανικό κομμάτι της Παγκόσμιας Πορείας για την Ειρήνη και τη Μη Βία), εικόνες φίλων που έχω καιρό να δω, ακόμα και φίλων που το σώμα τους δεν είναι πια εδώ (Νέλη, Νάσος, Τάσος).

Γλυκές μνήμες και μια απέραντη συγκίνηση για όλα και όλους. Σα να είχα συνδεθεί ξαφνικά με όλα αυτά τα πράγματα μέσα από ένα παράξενο δρόμο στον χωροχρόνο, σαν μια εμπειρία... Ξύπνησα σήμερα με μια γαλήνη και μια αξιοζήλευτη προσοχή σε ό,τι κάνω που είχα πολύ καιρό να βιώσω. Βοήθησες και εσύ με τη δική σου αγγελική νηνεμία στο πρόσωπό σου να ξέρεις...

Ο Αργεντίνος φίλος λέει πάντως:
"Όταν βιώνεις μια μεγάλη δύναμη, χαρά και καλοσύνη στη καρδιά σου, ή όταν αισθάνεσαι ελεύθερος και χωρίς αντιφάσεις, ευχαρίστησε αμέσως το εσώτερό σου. Όταν σου συμβαίνει το αντίθετο, ζήτα με πίστη και η ευχαριστία που έχεις συσσωρεύσει, θα επιστρέψει διευρυμένη και αλλαγμένη σε χάρη."