Συμφιλίωση

Με αφορμή το σωματικό θάνατο του φίλου μου, μπήκα σε μια διαδικασία συμφιλίωσης με αυτό το γεγονός αλλά και με μερικά άλλα που ξεκούφαιναν τον ψυχισμό μου κυρίως όταν ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ...

 

Ξέρεις γιέ μου, η συμφιλίωση στις μέρες μας - πάντα το σωτήριο έτος 2010 - είναι μια έννοια πολύ παρεξηγημένη. Όχι τυχαία, θεωρείται συνώνυμο της αδυναμίας, της δειλίας, της ανικανότητας και της "ευκολίας". Η λέξη "τυχαία", αναφέρεται στην συνολική οπτική της ανθρώπινης ζωής που μας προσφέρει αυτό το σύστημα που βιώνουμε σήμερα (2010 είπαμε), ένα σύστημα που στηρίζεται στη Βία, το Χρήμα και τη ζωοκεντρική θεώρηση του Ανθρώπινου Γένους.

Εγώ θα σου μιλήσω για τη δύναμη της συμφιλίωσης. Την ικανότητά της να αποδεσμεύει το μυαλό και την καρδιά από τις αλυσίδες τους. Αυτές των επιλογών ή των τυχαίων συμβάντων του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, ακόμα και του μέλλοντος...

Υπάρχουν πράγματα που μετά από στιγμές ή χρόνια, κοιτώντας τα θα θέλαμε να τα είχαμε κάνει διαφορετικά, και αυτό μας γεμίζει θλίψη ή πόνο. Το ίδιο και με πράγματα που κάνουμε τώρα που σου γράφω ή που διαφαίνονται ότι θα συμβούν στο άμεσο ή όχι μέλλον μας.

Η συμφιλίωση έρχεται όχι για να συγχωρήσει εμάς ή τους άλλους ή το σύστημα. Έρχεται για να βοηθήσει στην κατανόηση όσων συνέβησαν ή συμβαίνουν και στην απόφαση του τί μέλλον θα επιλέξουμε από εδώ και στο εξής. Ένα μέλλον αλυσοδεμένο και καταδικασμένο για αυτό σε μια φθίνουσα εγω-κεντρομόλα σπείρα ή ένα μέλλον γεμάτο ικανότητες και δημιουργία μέσα από μια ανοδική εγω-φυγόκεντρη εξέλιξη?

 Ο Αργεντίνος φίλος έλεγε: "Αγάπα την πραγματικότητα που χτίζεις και ούτε ο θάνατος δεν θα μπορέσει να σταματήσει το πέταγμά σου".