Η "νεκρά θάλασσα" του εγωϊσμού μας...

Μονάκριβέ μας...

Δεν ξέρω τί ακριβώς να σου γράψω για τα όσα απάνθρωπα συμβαίνουν στη θάλασσα που τόσο λατρεύεις. Την θάλασσα που είναι έμπνευση της ανθρωπότητας από την αρχή του χρόνου μέχρι και το τέλος του φωτός. Που μας συνδέει τόσο στενά με τη ζωή, αλλά και με τον θάνατο.

Κάπου στη Γη, υπάρχουν παιδιά στην ηλικία σου, που ίσως και μέχρι να γεράσουν, δεν θα δουν ποτέ τους την Θάλασσα. Έχουν δει ήδη όμως πράγματα που εσύ τώρα αλλά και ίσως μέχρι να γεράσεις, δεν θα δεις ποτέ: πόλεμο, εξαθλίωση, ασθένειες, αναλφαβητισμό, φτώχεια, πείνα, δίψα...

Όλα αυτά, μαζί με τους γονείς τους, τους ώθησαν μέχρι την Θάλασσα... Αυτή, έγινε το σύμβολο της ελπίδας τους, μιας και είναι η πύλη για μια καλύτερη ζωή. Ή έτσι τουλάχιστον φαντάζονται. Αυτό που δεν φαντάζονται είναι πως το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πραγμάτωση της ελπίδας τους, δεν είναι το ίδιο το φυσικό στοιχείο. Αυτό, είναι αυτό που ήταν, είναι και θα είναι μέχρι το τέλος της Γης.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο, είναι η εμμονή των ανθρώπων στη ζωώδη οπτική της μοναδικότητας! Αυτή η οπτική, που αλληλοτρέφεται με τον εγωισμό μας, και που μας βυθίζει στην ψευδαίσθηση πως είμαστε οι μόνοι που αξίζουμε να ζήσουμε, για να μην πω, οι μόνοι που ζούμε στη Γη. Κανένας άλλος πριν από εμάς, κανένας άλλος δίπλα μας, κανένας άλλος μετά από εμάς (τραγικό στοιχείο, απαραίτητο για μυθοπλασίες και θρησκο-ιστορικές μανιοκαταδιώξεις στη ναρκωμένη μοναξιά μας).

Το χειρότερο είναι πως με αυτή τη λογική, όχι μόνο εδώ αλλά σχεδόν σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου, δημιουργούνται νόμοι, γραμμένοι και άγραφοι, που αντί να απελευθερώνουν, "φυλακίζουν" ή και "θανατώνουν" ολόκληρες γενιές. Γιατί, τί άλλο παρά "θάνατος", να είναι η λογική του να χαρακτηρίζεις τον κατατρεγμένο, πεινασμένο, εξαθλιωμένο συνάνθρωπό σου ως "λαθραίο". Ακόμα χειρότερο, αυτός ο χαρακτηρισμός, να οδηγεί σε πράξεις "δολοφονίας" ή "αυτοκτονίας" τέτοιους χαρακτηρισμένους ανθρώπους, μέσα σε θαλάσσια "φέρετρα της ελπίδας".

Η μαμά σου...

Πέρα από την τραγωδία της αναίτιας απώλειας ανθρώπινων ζωών, υπάρχει και μια τραγωδία που πρέπει να αναγνωρίσουμε σύντομα στην κοινωνία μας, πριν γίνει περισσότερο κανιβαλιστική. Αυτή που τοποθετεί στο μυαλό, την καρδιά και τις πράξεις μας, οτιδήποτε άλλο πάνω από την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η αντιστροφή αυτής της συνθήκης, είναι η επανάσταση του μέλλοντος, που πρέπει να φέρουμε στο παρών. Έτσι μόνο, οι παραπάνω απώλειες, θα έχουν ένα νόημα πέρα από το εφήμερο. Το ίδιο και οι ζωές μας.

...και οι υπόλοιποι (και σίγουρα και άλλοι πολλοί)!