AN... όπως...

Κυπαρισσάκι μου...

Ξύπνησα από τον θόρυβο.
Ένα βουητό μακρυνό και βαθύ κύκλωνε το σπίτι με ορμή χειμάρρου.
Πήγα στο παράθυρο και ανοίγοντας το πατζούρι, είδα τα δέντρα απέναντι να κουνιούνται δυνατά σα σηκωμένα χέρια στο ρυθμό του τραγουδιού.
Άνοιξα το τζάμι και αντίθετα από ό,τι περίμενα, μια ορμητική και γλυκιά ταυτόχρονα αύρα με τύλιξε, όπως τα πάντα γύρω μου. Ο αέρας ήταν πυκνός και γεμάτος όμορφες μυρωδιές.
Μια γλυκιά ενέργεια παντού.
Σα να ήρθε κάποιος να μας ενισχύσει στα όνειρα και την καθημερινότητά μας, σαν ένας παλιός καλός φίλος, μια γλυκιά θύμηση όλων των καλών του Κόσμου και της ζωής μας.
Αυτών που δώσαμε και αυτών που μας δώθηκαν.
Αυτών που φοράμε σαν "πανοπλία" και αλλάζουμε τον Κόσμο.

Απέναντί μου η Φύση... είναι χαρούμενη... ευεργετικά χαρούμενη...

Μια υποψία έκανε την εμφάνισή της...

Η άνευ όρων παράδοση του Χειμώνα...

 "...και αν η Φύση συνομοτούσε υπέρ μας;"

"Αν έδειχνε το δρόμο μέσα από το παράδειγμά της;"

"Αν μας υπενθύμιζε πως τα πάντα, πάντα αλλάζουν;"

"Αν εμείς δίναμε χώρο στον σπόρο της Ανθρώπινης Συνείδησής μας να ανθίσει;"


Αν... όπως Άνθρωπος... όπως Άνοιξη!