Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

3 απλά βήματα για ένα θαύμα.

Μεγαλώνοντας θα διαπιστώσεις πως η Ζωή είναι ένα μικρό θαύμα...
Από το πιο απειροελάχιστο δείγμα όντος μέχρι τον πιο μακρινό παγετώνα και από το γυριστό σου ματοτσίνορο μέχρι τον πολιτισμό των Αβορίγινων στην Αυστραλία..

Αλλά το μεγαλύτερο "θαύμα" είναι το μυαλό σου. Αυτό είναι που τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και τα μεταπλάθει σε εικόνες μαγικές, με συναίσθημα και εσωτερικό βάθος ανάλογο.

Το μυαλό μας λοιπόν, θα διαπιστώσεις πως αν και "θαύμα", εξακολουθεί να χρησιμοποιείται με βαριές "αλυσίδες": μηχανικότητα, μνησικακία, εκδίκηση, δόλος, μισαλλοδοξία, φονταμενταλισμός, εθνικισμός, διαστροφή, βία. Στοιχεία που δυσκολεύουν τη διαδικασία της φαντασίας, ή που την οδηγούν σε σκοτεινά μονοπάτια αυτοκαταστροφής ενός ή πολλών.

Υπήρξαν φυσικά πάντα και υπάρχουν και γύρω μας, στον καθένα από εμάς να πω καλύτερα, στιγμές όπου το μυαλό μας ως ανθρώπινο είδος, δημιούργησε εικόνες υπέρβασης. Εικόνες που οδήγησαν πέρα από χωροχρονικά σύνορα του "εδώ και τώρα" την ανθρωπότητα (χωρίς αυτό να γίνεται πάντα αντιληπτό τη στιγμή που συνέβαινε...). Εικόνες που "έσπρωξαν" την Επιστήμη πέρα από τα απτά και τις καρδιές μας πέρα από την βαρύτητα της καθημερινότητας....


Ο Ερατοσθένης σαν σήμερα το 204 π.Χ. μέτρησε τη διάμετρο της Γης, χωρίς ποτέ να ταξιδέψει σε τροχιά, ή έστω να κάνει τον περίπλου της...
Η Βαλεντίνα Τερέσκοβα πάλι, η πρώτη γυναίκα κοσμοναύτης, επιστρέφει στη Γη μετά το παρθενικό ταξίδι της στο διάστημα, δείχνοντας έναν άλλο "δρόμο" στις γυναίκες της Υφηλίου το 1964 μ.Χ.

"Θαύματα" της εποχής τους ήταν αυτά, και καθημερινά συμβαίνουν χιλιάδες πλέον, μικρά και μεγάλα, σε όλες τις γειτονιές του κόσμου μας. Μπορεί να συμβεί και σε εμάς, αν απλά "ανοίξουμε" το μυαλό μας προς όλα τα σημεία του Ορίζοντα της Ανθρωπότητας και αντιληφθούμε πως "η μεγαλύτερη απόσταση στο Σύμπαν που έχουν να διανύσουν οι Άνθρωποι, είναι αυτή μεταξύ τους" (Καρλ Σαγκάν) και πως μπορεί κάλλιστα να είναι και η πλέον απειροελάχιστη...

Άνοιξε το μυαλό σου!
Νοιώσε την καρδιά σου!
Πράξε τα όνειρά σου! 

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Σπορομπάλκονα...

Ζούμε μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε δύο μήνες.
Δεν είναι εύκολο καθόλου. Για κανέναν μας να ξέρεις.
Γιατί μας πιέζουν, μας εκβιάζουν, μας φοβίζουν.
Κάθε μέρα.
Κάθε δευτερόλεπτο.
Από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, το διαδίκτυο.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, πρέπει να ψηφίσουμε γιέ μου. Και λέω "πρέπει" συνειδητά. Όχι πως με εκφράζει το παρόν εκλογικό σύστημα, αλλά σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από περισσότερο αυταρχικά καθεστώτα και "τέλειο" μπροστά σε όλες αυτές τις χώρες που οι κάτοικοί τους δεν μπορούν ούτε καν να προφέρουν τη λέξη "εκλογές"  (και αν με ρωτήσεις, θα σου ζητήσω να ανατρέξεις σε παλαιότερη ανάρτηση για την Άμεση Δημοκρατία, αυτό που θέλουμε αλλά δεν έχουμε...).

Κάθε υποψήφιο κόμμα, χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους που υπάρχουν διαθέσιμες για να μας "πείσει" πως το πρόγραμμά του είναι το καλύτερο. Σε αυτό το τελευταίο σημείο βέβαια, υπάρχουν μερικά "σκοτεινά" μέρη όπως π.χ. αν μας έχει παρουσιάσει πρόγραμμα και όχι απλά κριτική έναντι των υπολοίπων, αν μας έχει παρουσιάσει ξεκάθαρο πρόγραμμα και όχι την συντέλεια του κόσμου για τους υπόλοιπους, αν μας έχει παρουσιάσει δημοκρατικό πρόγραμμα και όχι ναζιστικό...

Μία βασική μέθοδος, δεν ξεπεράστηκε ακόμα... Αυτή του μπαλκονιού...


Εγώ λοιπόν θα ψηφίσω αυτή την πρόταση, όπου έκανε το μπαλκόνι να μοιάζει με την παραπάνω φωτογραφία. Φωτεινό και ελπιδοφόρο. Θα απορρίψω όσα μπαλκόνια μίλαγαν με καταστροφολογία, ελιτισμούς, μισαλλοδοξία, γιαπισμούς ή μοιρολατρεία. Γιατί κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι καλά εχέγγυα για ένα θετικό μέλλον για όλους παρά μόνο για λίγους.

Αυτός που σπέρνει από το μπαλκόνι τον φόβο, θα θερίσει βία... και η βία είναι το πρόβλημα, όχι η λύση.

Και εμείς αγαπάμε τη ζωή χωρίς φόβο! 

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

731 ημέρες...

Πριν από 731 ημέρες, ήσουν στην κοιλιά της μητέρας σου.
Άκουγες διάφορες φωνές όλη μέρα, καινούργιους ήχους συνεχώς. Όμως δεν έδινες πολύ σημασία, επέλεξες να κοιμάσαι την περισσότερη ώρα.
Το βράδυ εκείνης της ημέρας, οι φωνές και οι νέοι θόρυβοι συνεχίζονταν, ενώ συναισθηματικά είχες περάσει διάφορα στάδια: από άγχος μέχρι δάκρυα χαράς και γενικότερα η συγκίνηση της Εβίτας ήταν ένα ατέρμονο ανσασέρ με πολύ πολύ φορτίο χαράς... (αυτό πάλι δεν το καταλάβαινες ακόμα, τόση χαρά και όμως δάκρυα, τί να πεις κι εσύ...).
Το απόγευμα που σε είδα, σε καθησύχασα και μετά άρχισες να γνωρίζεις πολλούς φίλους και συγγενείς που βρίσκονταν μαζί μας εκείνη την ιδιαίτερη ημέρα... Πέρασες πολύ καλά, με φαγητό, νερό με φυσαλίδες, λίγο χορό και πολλούς νέους ήχους...

φωτ. Αγάθη Δαρλάση
Λίγο μετά, στην ιδιαίτερη τελετή που κάναμε παρέα με τους προαναφερόμενους φίλους και συγγενείς, εγώ και η μητέρα σου, απαντήσαμε στην ερώτηση των κουμπάρων-νονάδων σου, Ελένης και Μαριλένας:

"Τί σημαίνει για εσένα αυτός ο γάμος;"

Η απάντησή μου ήταν κάτι που θα έλεγα και σήμερα, με με ακόμα περισσότερο βάθος: 


"Σημαίνει να είμαι μαζί με κάποια που θαυμάζω, για αυτά που έχει κάνει, για αυτά που συνεχίζει να κάνει, και για αυτά που ονειρεύεται να κάνει στο μέλλον!" 

φωτ. Αγάθη Δαρλάση

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Το όνομά μου είναι Nestory...

Σήμερα υιέ μου δεν θα μιλήσω για μένα και για σένα. Σήμερα θα σου μιλήσω για έναν φίλο, που βρίσκεται σε μια γειτονιά λίγο πιο Νότια από τη δική μας.

Εκεί στο Νότο λοιπόν, σε μια μεγάλη χώρα που λέγεται Κένυα, σε μια μεσαία πόλη που λέγεται Κισούμου, σε ένα μικρό σπίτι, υπάρχει ο Nestory. Ή αλλιώς... Νέστορας! 

Συναντηθήκαμε πριν μερικά χρόνια, όπου πήγαμε μαζί στα χωριά της γεννέτηράς του, στην περιοχή West Kadem, σύνορα με την Τανζανία. Εκεί, με την αμέριστη υποστήριξή του, ως μέλη του Ανθρωπιστικού Κινήματος, οργανώσαμε δράσεις μαζί με τους κατοίκους, για την καταπολέμηση της ελονοσίας, για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης, για την παροχή πόσιμου νερού και την εκπαίδευση στη Μη Βία, μέσω της τεχνικής της αυτο-οργάνωσης.

Ένα πλάνο εργασίας που κράτησε πάνω από 6 χρόνια και που είχε ως αποτέλεσμα την εκπαίδευση περίπου 20.000 ανθρώπων για την αντιμετώπιση της ελονοσίας, τη δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου σχολείου και το ξεκίνημα μιας δράσης για πόσιμο καθαρό νερό για όλους, μιας και το νερό από την λίμνη Βικτώρια που είναι δίπλα τους, είναι αμφίβολης ποιότητας πια... Τα μαθήματα για τη Μη Βία από την άλλη, φάνηκαν εξαιρετικά χρήσιμα μάλλον, όταν το 2008 στην περιοχή του, ξέσπασαν βίαιες συγκρούσεις μεταξύ δύο φυλών και μέλη και από τις δύο (ανάμεσά τους και ο Nestory) δημιούργησαν "κέντρα μη βίας και συμφιλίωσης" ώστε να σταματήσουν τις ακρότητες.

Ο Nestory, κάθε φορά που ταξιδέψαμε στην Κένυα για αυτό το πρόγραμμα, ήταν εκεί. Ακόμα και όταν το πρόγραμμά του ήταν γεμάτο μαθήματα, έβρισκε τρόπο να μας συνοδέψει 8 ώρες μακρυά από το Κισούμου στα χωριά της περιοχής καταγωγής του. Αλλά ποιός είναι ο Nestory; Κενυάτης της φυλής Λούο (μιας από της αρχαιότερες φυλές της Αφρικής και εφευρέτες ενός από τα αρχαιότερα μουσικά όργανα), έχει 8 (!) παιδιά και είναι διευθυντής στο δημοτικό σχολείο της περιοχής του με περίπου 1000 μαθητές και 24 δασκάλους... Η δημόσια πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην Κένυα ήταν επί πληρωμή μέχρι και το 2004, όπου έγιναν οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές στη χώρα και άλλαξε ο Πρόεδρος, κάνοντας δεκτό το χρόνιο αίτημα των δασκάλων για δημόσια δωρεάν πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Αίτημα που το "πλήρωσαν" αρκετές φορές με βίαιη καταστολή και στο οποίο ο Nestory πρωτοστατούσε στην περιοχή του.

Η τελευταία φορά που μιλήσαμε από κοντά ήταν το 2008, όταν ξανασυναντηθήκαμε στο 2ο Αφρικανικό Ανθρωπιστικό Φόρο στο Ναϊρόμπι και μετά στην πόλη του, Κισούμου, για να δούμε πως μπορούμε να συνεχίσουμε το έργο μας στο σχολείο που είναι διευθυντής αυτή τη φορά.

3 χρόνια μετά, ο Nestory ζητάει τη βοήθειά μου. Πρώτη φορά, μετά από σχεδόν 10 χρόνια γνωριμίας.

Επιβιώνοντας από ένα πολύ άσχημο αυτοκινητιστικό ατύχημα και προσπαθώντας να σώσει τους δύο μεγαλύτερους γιούς του από τα ναρκωτικά (κάτι που κατάφερε τελικά όπως μου έγραψε με τη βοήθεια ειδικών κέντρων και γιατρών), "έριξε" την περηφάνια του και μου ζήτησε την οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια. "Γνωρίζω πως το κόστος ζωής και οι συνθήκες στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά δύσκολες αυτή τη περίοδο, αλλά θέλησα να εξαντλήσω και αυτή την πιθανότητα για υποστήριξη" μου έγραψε.

Αύριο, θα πάω στο ταχυδρομείο, και θα του στείλω χρήματα, μέσω Western Union σε ένα από τα πρακτορεία που έχει στο Kisumu, Kenya. Ακριβώς όπως άνοιξαν το δικό τους πορτοφόλι για μένα φίλοι και συγγενείς που δεν τους περίσσευαν επίσης.

Θα καλέσω όλες τις φίλες και όλους τους φίλους που ξέρω, να κάνουν το ίδιο, με όποιο ποσό μπορούν, ειδοποιώντας με παράλληλα για να τον ενημερώσω να τα παραλάβει.

Ο Nestory Otieno στο σπίτι του μαζί με τον μικρότερο γιό του, 2008.
 Το όνομά του είναι Nestory Otieno...

Και είναι πιο κοντά μας από όσο φαίνεται στο χάρτη!

Συνολικές προβολές σελίδας

networked bloggers

Αναγνώστες