Μαραθώνιος...

Σήμερα γιέ μου, το "σωτήριο" (για τη χώρα) έτος 2010, διοργανώνουμε διεθνή αγώνα δρόμου με την ονομασία "Κλασικός Μαραθώνιος". Πλήθος κόσμου, αθλητών και μη, ανάμεσά τους και η πολιτική ηγεσία του τόπου, συμμετείχε στη διαδρομή που πριν από 2.500 χρόνια, ένας αγγελειοφόρος έφερε την είδηση της νίκης των Αθηναίων επί των Περσών από τον Μαραθώνα στην Αθήνα.

Πάντως, νομίζω πως μερικοί μερικοί, έχοντες και κατέχοντες (μειοψηφία), έχουν παρανοήσει τη σημασία του γεγονότος. Τόσο που εδώ και δεκαετίες μας αναγκάζουν (την πλειοψηφία) να κάνουμε καθημερινά έναν "μαραθώνιο". Όχι για να μεταφέρουμε κανένα χαρμόσυνο νέο, απλά για να έχουμε να φάμε... Και το χειρότερο είναι πως αυτό το "εξάγαμε" και σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα σε διάφορα μήκη και πλάτη της Γης, οι πλειοψηφίες να έχουν τον δικό τους "μαραθώνιο" με το τοπικό φολκλορικό χρώμα φυσικά (λέγε με και έθνικ).

Για να επιστρέψω στην Ελλάδα, το Υπουργείο Πολιτισμού, θα ήταν ενδιαφέρον αν στη μνήμη του επανέφερε όχι μόνο ό,τι είχε συμβεί πριν από 2.500 χρόνια, αλλά και ό,τι συμβαίνει εδώ και περίπου 20 χρόνια στους χώρους ευθύνης του. Όπως για παράδειγμα, πως ενώ έχει επίσημα 4.000 οργανικές κενές θέσεις εργασίας, τις καλύπτει με 2.500 συμβασιούχους (μα καλά, μαθηματικά δεν έκαναν στο σχολείο?) που κακοπληρώνει ή δεν πληρώνει καθόλου...
 Υ.Γ. Εγώ πάντως όπου ταξίδεψα μέχρι τώρα, είδα πως η πλειοψηφία, δίνει μεγάλη σημασία στα παπούτσια της, ακόμα και αν είναι διαλυμένες σαγιονάρες... (βλ. φωτο)

Συννεφιασμένη Ηλιοφάνεια

Μετά από μερικές ημέρες χειμερινών διακοπών, ο Ήλιος ακολούθησε το τυπικό του πρόγραμμα πάνω από τον Αττικό ουρανό.
Χωρίς το υποχρεωτικό της εργασίας, ήταν μια ευκαιρία για μια μικρή βόλτα.

Μη φαντάζεσαι, όχι κάτι ιδιαίτερο, τα εβδομαδιαία ψώνια σε γνωστό υπερκατάστημα.
Μόνος?
Όχι βέβαια, μαζί με την Εβίτα.
...
...
.....
........
!
!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!
"και το παιδί????" 

Ο ένας από τους δύο τουλάχιστον, σε παρόμοιες περιστάσεις, δεν πρέπει να δείχνει το άγχος του.... Και συνήθως δεν φαίνεται, εκτός και αν πατάς απότομα το γκάζι και το φρένο, παίρνεις απότομα στροφές και ψιλοβρίζεις μέσα από τα δόντια σου τον οποιονδήποτε βρίσκεται μπροστά σου στην ίδια λωρίδα (ακόμα και αν πηγαίνει πιο γρήγορα  από σένα, ίσως ειδικά τότε του αξίζει!! ;-) ).

Στο μεταξύ η θεία του μωρού άλλαζε τη δική της ιδρωμένη μπλούζα καθώς ο μικρός ξύπνησε και ζητούσε (λογικό) 3 πράγματα ταυτόχρονα: Α. Π. Θ. (αγκαλιά-πάνα-θηλασμός).
Πως το κάνουν αυτό τώρα? Άσε δε που ειδικά το τελευταίο από τα αιτήματα, επουδενί δεν μπορούσε να το πραγματοποιήσει....

Επιστρέφοντας στη δική μας βόλτα, όσο την ξανασκέφτομαι ο καιρός δεν είχε καμιά απολύτως σημασία, ήταν μια βόλτα με ελαφριά συννεφιά (και δεν έφταιγε το ανήλιαγο υπερκατάστημα).

Τελικά ο "Αργεντίνος φίλος" είχε πάλι δίκιο:

"Ο Ήλιος καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στις καρδιές των ανθρώπων, παρά στο Σύμπαν."

"η Ζωή αναζητά την εξέλιξη, και όχι την αναπλήρωση του τίποτα"

Εντάξει, μετά από 21 ημέρες προσπάθειας για να μάθω να διαχειρίζομαι καλά τη σχέση με τον γιό μου, όντας βρέφος, σίγουρα είδα πόση προσπάθεια και ενέργεια χρειάζεται όλο αυτό.

Δεν αναφέρομαι μόνο στην προσπάθεια να μην ξεχνάω πόσο ευαίσθητο είναι το σώμα του, μιλάω και για την προσπάθεια να του συμπεριφέρομαι ως ένας άλλος άνθρωπος (και ας είναι ακόμα ανίκανος να ελέγξει τις κινήσεις, ομιλία, αντιδράσεις και φυσικές του ανάγκες...).

Και όλα αυτά μετά από 8 ώρες δουλειάς, 1μισης ώρας οδήγησης, 5 ώρες ύπνου και 24ωρης (στην ουσία) επαγρύπνησης  για το μωρό και για τη μητέρα του (που ακόμα "ταλαιπωρείται" από τα ακόλουθα της καισαρικής και της γέννας γενικότερα). Και να μην ξεχνάμε πως είναι και τέλος του μήνα, έ? No money, no honey....

Εξηγήστε μου πως όλα αυτά μετατρέπονται από "ουρανοξύστες θορύβων" σε "βρεγμένα σπιρτόκουτα" με μόνο μερικά λεπτά ύπνου του πάνω μου?

Κάντε το, πάρτε το παιδί σας αγκαλιά, κοιμίστε το πάνω σας και μετά κλείστε τα μάτια και αφήστε ελεύθερες εικόνες να δημιουργηθούν στο μυαλό σας... Απίστευτο?

Πως γίνεται να έχει τόση επίδραση στη σκέψη μου, μια ζωή που ακόμα δεν μπορεί να εκφραστεί με τους άπειρους τρόπους ενός ενήλικα?

Ίσως στα χέρια μας κρατάμε το πιο σημαντικό κομμάτι του Νοήματος...

Υ.Γ.  ο "Αργεντίνος φίλος" είχε δίκιο:

"η Ζωή αναζητά την εξέλιξη, και όχι την αναπλήρωση του τίποτα".

Ξυπνήματα...

8 Οκτωβρίου 2010...

"Κρύο και Φως..." θα πεις.

"Όπως στις ψηλές κορυφές των βουνών με τα χιλιόχρωμα νερά και τον αέρα που δεν ανάπνευσε ποτέ κανένας άλλος..." θα σου απαντήσω.

Χρειάστηκαν 20 ημέρες γιέ μου για να "ξεμουδιάσω" από την απότομη ανάβαση που είχαμε και οι τρεις μας: η μαμά σου, εσύ και εγώ. Βλέπεις, οι συνήθειες είναι κακή συνήθεια που δύσκολα αλλάζει, αλλά ήρθες εσύ με την ορμή της Ζωής και πήγαμε ψηλά!

Από αυτή τη κορφούλα, ανοίχτηκε μπροστά μου ένα άλλο Τοπίο που πριν έμενε πίσω από τον ορίζοντα. Είναι παράξενα οικείο και άγνωστο μαζί...

Βλέπω τα διάφανα ολογράμματα και άλλων πριν από μένα που το πέρασαν και ο καθένας τους μιλάει για διαφορετικά χρώματα, ήχους και αισθήσεις...

Εδώ βλέπω και τους παππούδες σου ξέρεις, και πλησιάζοντάς τους, ανακαλύπτω το πόσο κοινές ερμηνείες των όσων βιώνω έχω τελικά με τον πατέρα μου... Ίσως γιατί γνωριζόμαστε 35 χρόνια τώρα...

Βλέπω ακόμα και φίλους, που χαίρονται για την ανάβασή μας και εύχονται από καρδιάς: "ειρήνη στην καρδιά σας, φως στη συνείδησή σας"!

"Ειρήνη, Δύναμη και Χαρά και σε εσάς!" θα τους απαντάμε γιέ μου...να τη θυμάσαι αυτή την ευχή!

Καλώς ήρθες στο Ανθρώπινο Γένος!